కొత్త ఫిమేల్ సింగర్స్ (4 గురు) వెంటనే కావాలి!

> మిలియన్స్‌లో మీ పాట ప్రపంచమంతా వినాలనుకుంటూన్నారా? 

> సెలబ్రిటీ ఫిలిం సింగర్ కావాలనుకుంటున్నారా? 

ఇది మంచి అవకాశం. 

ఈ యాడ్ చదవండి, అప్లై చేయండి. 

అప్లై చేసుకోడానికి చివరి తేది: 28-04-2024

email: mchimmani10x@gmail.com 

ఒక సినిమా, రెండు దారులు!

ప్రపంచంలో ఎప్పుడైనా, ఎక్కడైనా, ఎవరికైనా… వారి జీవనశైలికి సంబంధించి రెండే రెండు దారులుంటాయి. ఎవరైనా సరే – ఆ రెండు దారుల్లోనే ఏదో ఒక దారిని ఎంచుకుంటారు. ఎంచుకొని తీరాలి. 

మొదటి దారి – మనల్ని మనం చాలా తక్కువగా అంచనా వేసుకొని, దేవుడు ఎలా రాసిపెడితే అలా జరుగుతుంది అన్నట్టుగా బతుకు వెళ్లదీయటం. 

రెండో దారి – మనలోని సంపూర్ణ సామర్థ్యాన్ని వినియోగించుకొంటూ, ఎప్పుడూ అనుకున్న పనినే చేస్తూ, అనుకున్న పధ్ధతిలోనే జీవిస్తూ, జయాపజయాల్ని స్థితప్రజ్ఞతతో స్వీకరిస్తూ, కష్టాల్లోనూ, సుఖాల్లోనూ జీవితాన్ని అనుక్షణం ఎంజాయ్ చేయడం.

మొదటి దారిలో – మనలో ఉన్న సామర్థ్యాన్ని మనం ఎప్పుడూ గుర్తించము. కనీసం మనలో కూడా ఎంతో కొంత ‘విషయం’ ఉందన్న నిజాన్ని గుర్తించడానికి కూడా మనం ఇష్టపడము. “నాకు రాదు”, “నాకు లేదు”, “ఇలా వుంటే చేసేవాణ్ణి”, “అలాగయితే సాధించేదాణ్ణి”… వంటి నెగెటివ్ థింకింగ్ సాకులన్నీ ఈ దారిలో పుష్కలంగా దొరుకుతాయి. 

ఆశ్చర్యంగా ప్రతివందమందిలో 95 మంది ఈ బాటనే ఇష్టపడతారు. 

రెండో దారిలో… ప్రతి విషయంలోనూ ఉత్సాహం, ఎప్పుడూ ఏదో ఒకటి చేయాలన్న తపన. “ఇలాగే ఎందుకు చేయాలి.. ఇలాగే ఎందుకుండాలి?” అన్న ప్రశ్న. నిరంతర ఆలోచన. అవతలి వారికి “తలతిక్క”గా కనిపించే తమకు తామే ఏర్పరచుకున్న క్రమశిక్షణ. ఎప్పటికప్పుడు ఏదో ఒక లక్ష్యం ఏర్పర్చుకోవడం, దాన్ని సాధించాలన్న నిరంతర ఆసక్తిలో సజీవంగా ఉండటం. నచ్చిన ప్రతి పుస్తకాన్నీ చదవటం, ప్రతిదాన్నీ నిర్మాణాత్మకంగా ఆలోచించడం… ఇవన్నీ ఈ రెండో దారిని ఎన్నుకున్నవారి సాధారణ లక్షణాలు.

ప్రతి వందమందిలో 5 గురు మాత్రమే ఈ బాటలో ఉంటారు.

మనసులో మెరిసిన ప్రతి ప్రయోగం చేసుకుంటూపోతుంటారు ఈ 5 గురు. అది సఫలమైందా, విఫలమైందా అన్నది పట్టించుకోరు. ఆ ప్రాసెస్‌ను, ఆ జర్నీని ఇష్టపడతారు.

కొన్నిసార్లు ఎదురుదెబ్బలు తగలొచ్చు, కాని ఫలితాలు మాత్రం అవే ఫాలో అవుతుంటాయి... విజయవంతంగా. 

కట్ చేస్తే - 

సినిమా ఫీల్డులో కూడా అంతే...

ఒక్క 5 శాతం మందే ఎప్పుడూ పనిలో బిజీగా ఉంటారు.

95 శాతం మంది పనిలేకుండా బిజీగా ఉంటారు. 

ఇప్పుడు చెప్పండి... ఏ బిజీ మీకిష్టం? 

కొత్త లిరిక్ రైటర్స్‌కు అవకాశం!

> టాలెంట్ ఉండి, "ఒక్క ఛాన్స్" కోసం చూస్తున్న కొత్త లిరిక్ రైటర్స్‌కు మాత్రమే ఈ అవకాశం 

> తెలంగాణ మాండలికంలో మేమిచ్చే ట్యూన్స్‌కు పాటలు రాయగలగాలి.

ఇంక మీదే ఆలస్యం!  

అప్లై చేసుకోడానికి చివరి తేది: 28 ఏప్రిల్ 2024. 

email: mchimmani10x@gmail.com 

రాంగోపాల్‌వర్మ లాంటివాళ్లే ఇలాంటి వారికి బెస్ట్ ఆన్సర్స్!

"మొరగని కుక్కలేదు. విమర్శించని నోరు లేదు. ఇవి రెండూ జరగని ఊరు లేదు. మన పని మనం చేసుకుంటూ పోతూనే ఉండాలి!” 

రజినీకాంత్ ఈ మాట ఊరికే అనలేదు. ఆయన అనుభవంలో ఇలాంటి సందర్భాలు ఎన్నో వందలు చూసుంటారు. 

కట్ చేస్తే - 

ఒక టెక్నీషియన్‌గా తన పని, పరిమితుల పట్ల కనీస అవగాహన లేని అనుభవానికి అర్థం లేదు.  

డైరెక్టర్ విజువల్‌గా తనకు ఏం కావాలో, ఎలా కావాలో చెప్పి చేయించుకోడానికే కెమెరామన్. 

ఈ కనీస అవగాహన లేనిచోట ఈగో ఉంటుంది. "డైరెక్టర్‌కు నాకంటే బాగా తెలుసా" అన్న చిన్నచూపు ఉంటుంది. ఇంక, నానా ఫీలింగ్స్ ఉంటాయి. 

"అరుపులు కేకలు లేకుండా కూల్‌గా షూటింగ్ చేసుకుందాం" అని నవ్వుకుంటూ ఫ్రెండ్లీగా అన్నందుకు, "యూనియన్‌కు వెళ్తా" అని ఒక సీనియర్ కెమెరామన్ నా సినిమా షూటింగ్ ఒకరోజు దాదాపు ఆపేసినంత పనిచేయడం నాకింకా గుర్తుంది. తర్వాత మేమిద్దరం మంచి మిత్రులమయ్యాం. అది వేరే విషయం. 

అద్భుతమైన స్కిల్ ఉండి కూడా, కేవలం ముక్కుమీద కోపం, ఇలాంటి చిన్న చిన్న ఈగోల వల్ల ఇండస్ట్రీ నుంచి కనుమరుగైపోయిన ఆర్టిస్టులు, టెక్నీషియన్లు ఎందరో ఉంటారు. ఎన్ని అవలక్షణాలున్నా కొందరు మాత్రం అంత త్వరగా ఎగ్జిట్ కారు. ఆ కొందరికి కొన్ని ఎక్‌స్ట్రా టెక్నికల్ స్కిల్స్ ఉంటాయి. ఆ డీటెయిల్స్ అలా వదిలేద్దాం. 

కట్ చేస్తే - 

ఇప్పటికే నాలుగైదు బ్లాక్‌బస్టర్ హిట్స్ ఇచ్చిన డైరెక్టర్ హరీష్ శంకర్ స్పీచ్‌లంటే నాకు చాలా ఇష్టం. 

ఎక్కడా తడబడకుండా, స్పష్టమైన తెలుగులో ధారాళంగా మాట్లాడతారు. తను చెప్పాలనుకున్న పాయింట్ నుంచి అంత సులభంగా డీవియేట్ అవరు. స్వల్పంగా అలా కాస్త పక్కకెళ్ళినా, చివరకు ఒక మాంచి మేకు దిగ్గొట్టినట్టుగా తను చెప్పాలనుకున్నది చెప్పి స్పీచ్ ముగిస్తారు. 

ఇవ్వాళ "ఎక్స్"లో ఆయన లెటర్ హెడ్ మీద రాసి పెట్టిన పోస్టు చూశాక ఈ బ్లాగ్ రాయాలనిపించింది...

ఎంతయినా తనతో కలిసి పనిచేసిన టెక్నీషియన్, తనకంటే సీనియర్ అయిన కెమెరామన్ మీద ఈ పోస్టు పెట్టడానికి ముందు ఆయన ఎంత మథనపడివుంటారు? ఎంత బాధపడివుంటారు? 

టీవీచానెల్స్‌లోనో, యూట్యూబ్ చానెల్స్‌లోనో ఎన్నయినా ఇంటర్యూలిచ్చుకోవచ్చు. ఆయా చానెల్స్ కోరుకొనే ఏ బుల్‌షిట్ అయినా మాట్లాడుకోవచ్చు. కాని, ఇంకొకరిని బాధపెట్టేలా కాదు. 

నీకు మరీ అంత కోరిక ఉంటే డైరెక్టర్ కావచ్చుగా?

కాలేకపోతే అక్కడితో మర్చిపో.

అంతే కాని, ఇంకో శాఖలో పనిచేస్తూ, తనే డైరెక్టర్ అయినట్టుగా ఫీలవ్వటం, అలాంటి భ్రమలో ఉంటూ డైరెక్టర్స్‌ను ఇలా కెలకటం, బాధపెట్టడం నిజానికి అందరూ చేయరు. 

చేసే కొందరితోనే సమస్య. 

అప్పటికప్పుడు ఒక స్టిల్ ఫోటోగ్రాఫర్‌ను కెమెరామన్‌ను చేసి, సక్సెస్‌ఫుల్‌గా సినిమా పూర్తిచేసి, హిట్ చెయ్యగలిగిన రాంగోపాల్‌వర్మ లాంటివాళ్లే ఇలాంటి వారికి బెస్ట్ ఆన్సర్స్.   

పి సి శ్రీరాం, రవి కె చంద్రన్, అనిల్ మెహతా, రాజీవ్ మీనన్, సంతోష్ శివన్ లాంటి గొప్ప కెమెరామెన్ల యూట్యూబ్ చానెల్ ఇంటర్వ్యూలు నేను చూసినట్టు గుర్తులేదు. ఒకవేళ వారి ఇంటర్వ్యూలు ఉన్నా, "అంతా నేనే" అన్న పనికిరాని ఈగోతో మాట్లాడివుండరు. వారు కలిసి పనిచేసిన డైరెక్టర్స్ గురించి తప్పుగా అసలు మాట్లాడివుండరు.  

Because they know very well that the cinematographer is essentially translating the director's vision into imagery, not engaging in any politics.  

- Manohar Chimmani 

టాలెంట్ ఎవరి సొత్తూ కాదు!

6 గురు మ్యూజిక్ డైరెక్టర్స్... 

ఒకరు 21 సినిమాలు చేశారు. ఇంకొకరు 11 సినిమాలు చేశారు. ఇంకొకరు 3 సినిమాలు ఒకేసారి ఇప్పుడు, రైట్ నౌ, చేస్తున్నారు. ఇంకో ఇద్దరు మ్యూజిక్ లోనే బాగా సంపాదిస్తూ పిచ్చి బిజీగా ఉన్నారు. 

ఈ 6 గురు మ్యూజిక్ డైరెక్టర్స్‌లో దాదాపు అందరికీ సొంత రికార్డింగ్ సెటప్స్/స్టూడియోలు ఉన్నాయి. ఒకరికి 3 నగరాల్లో 3 స్టూడియోలున్నాయి. 

టాలెంట్ ఎవరి సొత్తూ కాదు. ప్రతి ఒక్కరిలో కావల్సినంత ఉంది. ఒక్కొక్కరు ఒక్కో యాంగిల్లో యునిక్. 

పైగా, అందరికీ ఫీల్డులో ఎన్నెన్నో అనుభవాలున్నాయి.   

వీరందరితో ఇంటర్వ్యూలు #Yo ఆఫీసులో జరిగాయి. ఈ ఆరుగురూ #Yo లో అవకాశం కోసం ఎదురుచూస్తున్నారు... ఏ క్షణం ఓకే చెప్తానా అని! 

సినీఫీల్డులో ఒక అవకాశానికున్న విలువ అది.  

ఇందులో ఎలాంటి అతిశయోక్తి లేదు. మా కోర్ టీమ్ మొత్తం నేను చేస్తున్న ప్రతి ఇంటర్వ్యూ చూశారు. 

సో వాట్? 

మా ప్రదీప్‌చంద్ర మాత్రం మాకు దొరకటం లేదు... అతనికంత టెన్షన్ లేదు. ఇంకా చెప్పాలంటే - ఈ అవకాశం కోసం, పై 6 గురికి ఉన్న టెన్షన్లో కనీసం 0.001% కూడా లేదు. 

ప్రదీప్ ఎక్కడ మిస్ అవుతాడా అని నేను పర్సనల్‌గా పడుతున్న టెన్షన్లో కనీసం 0.0001% కూడా అతనికి లేదు. 

ఇది కూడా ఎలాంటి అతిశయోక్తి లేని నిజం.   

నీ సుఖమే నే కోరుతున్నా...

మనం చూసే దృష్టిని బట్టే మనకు అన్నీ కనిపిస్తాయి...

మనుషుల్లో నేను మంచిని, గొప్పతనాన్ని, సంకల్పబలాన్ని, మానవత్వాన్ని చూస్తాను. కొందరు లేని చెడు కోసం ఎప్పుడూ తవ్వకాలు చేస్తుంటారు. 

అదొక అనారోగ్యం అనుకొని జాలిపడటం తప్ప మరేం చెయ్యలేం.

పడుతున్నాడు కదా అని ఎదుటి మనిషిని ఏ మాటపడితే అది అనడం ఆరోగ్యానికి అంత మంచిది కాదు. అలా ఏ మాటపడితే అది ఎలా అనగలుగుతున్నావో ఒకసారి ప్రశాంతంగా ఆలోచించుకోవాలి. 

అందరూ ఒకలాగే ఉండరు. నువ్వు అనుకుంటున్నట్టు అసలు ఉండరు.

ఒక మనిషి గురించి ఒకసారి నువ్వు తప్పుగా ఆలోచించడం మొదలుపెడితే - అతను పుట్టినప్పటినుంచీ మనకు అతనిలో తప్పులే కనిపిస్తాయి. అతను దగ్గినా తుమ్మినా కూడా తప్పుగానే కనిపిస్తుంది. 

ఒకరివైపు మనం ఒక వేలు చూపిస్తున్నప్పుడు, మనవైపు ఎన్ని వేళ్ళు ఉన్నాయో మనం తప్పక చూసుకోవాలి.

విత్ దట్ సెడ్...  

బహుశా కొన్ని అనారోగ్యాలు కూడా ఇలా చేయిస్తాయేమో అని కూడా ఆ వ్యక్తి గురించి నేను పాజిటివ్‌గానే ఆలోచిస్తున్నాను. 

ఆ వ్యక్తి ఆరోగ్యం గురించి బాధపడుతున్నాను. 

ఆ వ్యక్తి పైన జాలిపడుతున్నాను. 

ఆ అవ్యక్తిని ఇంకా ప్రేమిస్తున్నాను. 

అన్-కండిషనల్ సారీ చెప్పేదాకా, ఆ వ్యక్తిని ఇంకా ప్రేమిస్తూనే ఉంటాను. 

కట్ చేస్తే - 

ముందూ వెనకా ఆలోచించకుండా - ఒక వ్యక్తికి - అత్యున్నత గౌరవమిచ్చి, ప్రేమనిచ్చి మాట్లాడటం కూడా తప్పే అని తెలుసుకోవడం ఈమధ్యకాలంలో నాకు మరొక కొత్త జ్ఞానోదయం. 

అయినా సరే, నీ సుఖమే నే కోరుతున్నా...             

***

(నాకు తెలిసిన ఒక గొప్ప వ్యక్తి, మరేదీ పట్టించుకోకుండా, అనారోగ్యం నుంచి అతిత్వరగా కోలుకోవాలని ఆశిస్తూ రాసిన బ్లాగ్ ఇది.)    

2 ఆదాయం, 14 ఖర్చు

పంచాంగ శ్రవణాలు, రాశిఫలాలు, ఆదాయవ్యయాల పట్టికలు, రాజపూజ్యాలు... ఇవన్నీ నా చిన్నప్పటినుంచీ చూస్తున్నాను. 

అప్పట్లో వరంగల్లో, మా ఇంటికి కనీసం ఒక అరడజన్ వేర్వేరు పంచాంగాల కాంప్లిమెంటరీ కాపీలు ఉగాదికి ముందు రోజే వచ్చేవి. చాలా ఇంట్రెస్టింగ్‌గా ఈ రాశిఫలాలు, టేబుల్స్ చదివేవాన్ని. వాటిలో ఏ ఒక్క పంచాంగంలోని రాశిఫలాలు, ఇంకో పంచాంగంలోని రాశిఫలాలతో సమానంగానో దగ్గరగానో ఉండేవి కాదు. ఈ ఒక్క "ఇన్‌కమ్ & రెస్పెక్ట్" టేబుల్ తప్ప. 

అంత చిన్నతనంలోనే, ఈ పంచాంగాల్లోని దాదాపు ప్రతి పేజీ చదివి, బాగా ఎంజాయ్ చేసేవాళ్ళం.       

నా పద్దెనిమిదో యేట వరంగల్ వదిలి, హైద్రాబాద్ వచ్చాక ఇవి నాకెప్పుడూ కంటపడలేదు... తాజాగా గత 4, 5 ఏళ్ళుగా సోషల్ మీడియాలో రకరకాల రూపాల్లో చూడ్డం తప్ప.   

కట్ చేస్తే - 

మొన్న మా అసిస్టెంట్ డైరెక్టర్ లహరి ఈ లేటెస్టు క్రోధి నామ సంవత్సరం టేబుల్ చూపించి, "ఇది మనం బీట్ చెయ్యాలి సార్" అంది. 

"ఆల్రెడీ చేశాను, ఇప్పుడు కూడా చేస్తాను" అని చెప్పాను. 

పంచాంగం ప్రకారం, గత సంవత్సరం నా ఆదాయం 14, వ్యయం 2. డబ్బు నిజంగానే చాలా వచ్చింది. కాని, ఒక్క పైసా మిగల్లేదు. టేబుల్ ప్రకారం చాలా చాలా మిగలాలి మరి! 

లేటెస్టుగా నేను చూసిన క్రోధి టేబుల్ ప్రకారం అయితే - నాకు ఈ సంవత్సరం ఆదాయం 2, ఖర్చు 14 అని ఉంది.

పోయిన సంవత్సరం టేబుల్‌కు పూర్తి రివర్స్ అన్నమాట! 

ఇదే నిజం అవుతుంది అనుకుంటే మాత్రం, ఇంత డిజాస్టరస్ ఇన్‌కమ్ ప్రెడిక్షన్ మైండ్‌లో పెట్టుకొని ఇంక నేనేం పనిచేస్తాను? చేసినా... నాకు వచ్చేది జస్ట్ 2, ఖర్చయ్యేది 14 అన్నప్పుడు, అసలు చెయ్యకుండా కూర్చోడం బెటర్ కదా?  

బట్, నో. 

నేను పనిచేస్తాను. నా టార్గెట్స్ రీచ్ అవుతాను. 

ఈ 2/14 ఈక్వేషన్ మాత్రం నా దరిదాపుల్లో ఎప్పుడూ లేదు, ఉండదు. 

విత్ దట్ సెడ్ - 

నేనేం నాస్తికున్ని కాదు. 

కాని, ఇలాంటి కొన్ని విషయాలు మాత్రం నాకు చిన్నప్పట్నుంచీ మంచి ఎంటర్‌టైన్మెంటునిస్తున్నాయి...  

మన ఆలోచనలు, మైండ్‌సెట్ యంగ్‌గా ఉన్నప్పుడు...

ఆమధ్య ఒక మోస్ట్ ట్రెండీ సబ్జెక్ట్‌తో "ఓకే బంగారం" తీసి, హిట్ చేసి, ఇటీవలే బ్యాక్ టు బ్యాక్ 2 ఎపిక్ హిస్టారికల్ బ్లాక్‌బస్టర్స్ ఇచ్చి, "నాయకుడు" తర్వాత 35 ఏళ్ళకు, కమల్‌హాసన్‌తో మళ్ళీ ఒక ఎపిక్ "థగ్ లైఫ్" ప్రారంభించిన మణిరత్నం వయస్సు 67.

"వెస్ట్ సైడ్ స్టోరీ", "ది ఫేబుల్‌మాన్స్" సినిమాలను బ్యాక్ టు బ్యాక్ తీసి, మొన్నే 2022లో రిలీజ్ చేసిన స్టీవెన్ స్పీల్‌బర్గ్ ఇప్పుడు మరో కొత్త సినిమా ప్లాన్‌లో ఉన్నారు. స్పీల్‌బర్గ్ వయస్సు 77.  

2032 దాకా "అవతార్" 3, 4, 5 సినిమాలను ప్లాన్ చేసుకొని, ప్రస్తుతం ఒకవైపు "అవతార్ 3" పోస్ట్‌ప్రొడక్షన్ జరుపుతూ, మరోవైపు "అవతార్ 4" షూటింగ్ చేస్తూ, 2032లో రిలీజ్ ప్లాన్ చేసుకున్న "అవతార్ 5" క్రియేషన్ బిజీలో మునిగితేలుతూ తన క్రియేటివ్ జీవితపు ప్రతి నిముషం జుర్రుకొంటూ ఎంజాయ్ చేస్తున్న జేమ్స్ కెమెరాన్ వయస్సు 69. 

రంగీలా, కంపెనీ, సర్కార్ వంటి క్లాసిక్స్‌తో మెప్పించిన మేవరిక్ డైరెక్టర్ ఆర్జీవీ, ఆమధ్య పోర్న్‌స్టార్ మియా మల్కోవాతో "గాడ్, సెక్స్ అండ్ ట్రుత్" కూడా తీశాడు. ఏ కుర్ర డైరెక్టర్ కూడా పెట్టలేని కెమెరా యాంగిల్స్‌లో షాట్స్ పెట్టి "ఎంటర్ ది గాళ్ డ్రాగన్" తీసిన ఆర్జీవీ, తన క్రియేటివిటీని ఇప్పుడు పూర్తిగా ఒక అర్థం పర్థం లేని పొలిటికల్ మెస్‌కు అంకితం చేసుకున్నాడు అని అందరూ అనుకుంటూవుండగానే, కొత్తగా తన మార్క్ సినిమాల కోసం, ఒక మైండ్‌బ్లోయింగ్ "డెన్" ప్రారంభించి, మల్టిపుల్ సినిమాల్లో బిజీగా ఉన్నాడు. అవి ఏవైనా కానీ, అతనిష్టం. పని చేస్తున్నాడు. ఈ మేవరిక్ డైరెక్టర్ రామ్‌గోపాల్ వర్మ వయస్సు ఇప్పుడు 62. 

సో వాట్?!

నాగార్జునకు 64, చిరంజీవికి 68 అంటే ఎవరన్నా నమ్ముతారా? వారి ఫిజికల్ ఫిట్‌నెస్, మెంటల్ ఫిట్‌నెస్ ముందు ఇప్పటి యంగ్ హీరోలు ఎంతమంది పనికొస్తారు?

మర్చిపోయాను...

తన చిత్రాలకు, తనకు కలిపి 41 ఆస్కార్ నామినేషన్స్, 13 ఆస్కార్ అవార్డుల్ని ఖాతాలో వేసుకున్న ప్రఖ్యాత హాలీవుడ్ నటుడు, దర్శకుడు క్లింట్ ఈస్ట్‌వుడ్ వయస్సుకి మామూలుగా అయితే అందరూ రిటైర్ అయిపోయి, మంచం మీద నుంచి లేవలేమని ఫిక్స్ అయిపోతారు. కాని, ఆయన తాజాగా వార్నర్ బ్రదర్స్ ప్రొడక్షన్ హౌజ్ కోసం "జూరర్ నంబర్ 2" అని కొత్త సినిమా ప్రారంభించారు, అయిపోవచ్చింది కూడా. క్లింట్ ఈస్ట్‌వుడ్ వయస్సు ఇప్పుడు జస్ట్ 93.  

Age is just number. 

మన ఆలోచనలు, మైండ్‌సెట్ యంగ్‌గా ఉన్నప్పుడు వయస్సు అనేది... జస్ట్ బుల్ షిట్. 

అర్థవంతమైన జీవితం అంటే అది...

జస్ట్ ఒక అమ్మాయి. 

చాలెంజ్ చేసింది. 

టాప్ హీరోయిన్ అయ్యింది. 

బాలీవుడ్ రాజకీయాలతో విసుగొచ్చి, 

ఒంటరిగా హాలీవుడ్ వెళ్ళింది. 

అక్కడా అడ్డా సాధించింది. 

డబ్బూ, పేరూ సంపాదించుకొంది.

రైటర్ అయింది.

మోటివేషనల్ స్పీకర్ అయింది. 

ఇంటర్నేషనల్ లెవెల్లో! 

తనకంటే పదేళ్ళు చిన్నవాడైన 

ఒక అమెరికన్ పాప్ సింగర్‌ను 

ప్రేమించి పెళ్ళిచేసుకుంది.

అతను మన 

హిందూ సాంప్రదాయాలంటే 

పడిచచ్చేవాడిగా మారిపోడానికి 

కారణమైంది. 

మన పండుగలూ పబ్బాలూ 

తన రూట్సూ - 

ఏ ఒక్కటీ మర్చిపోకుండా... 

ఇప్పటికీ, 

సొంత ఊరికి వచ్చి

తనవారందరి మధ్య 

ఆనందంగా జరుపుకుంటుంది.

ఇప్పుడు మళ్ళీ హిందీలో, 

చాలా గ్యాప్ తర్వాత 

భన్సాలీ సినిమాలో 

హీరోయిన్‌గా చేయబోతోంది. 

గట్స్ అంటే అలా ఉండాలి.

సినిక్ విమర్శలు చేయడం, 

శాడిస్టిక్ రివ్యూలు రాయడం, 

చెత్త థంబ్‌నెయిల్స్ పెట్టడం లాంటి 

పాకీ పని కాదు. 

ఒక లక్ష్యం పెట్టుకొని
దాన్ని సాధించడం గొప్ప. 

అదే స్థాయిలో
ముందుకు దూసుకెళ్తుండటం గొప్ప. 

అర్థవంతమైన జీవితం అంటే అది... 

అర్థవంతమైన జీవితం అంటే నిజంగా అది...   

ఊరికే గాసిప్స్ రాయడం, 

అలాంటి చెత్త వీడియోలు చెయ్యటం కాదు.  

ఏరోజుకారోజు వృధాగా గడపటం 

అంతకన్నా కాదు. 

ఆ హీరోయిన్ పేరు అనుపమ పరమేశ్వరన్

ఒక హీరోయిన్ ఫ్యాన్స్, ఆమె నటించిన లేటెస్ట్ సినిమా పోస్టర్స్, టీజర్స్ చూసి, ఆమె ఆ సినిమాలో టూమచ్ గ్లామర్-షో చేసిందని, లిప్-లాక్స్ ఇచ్చిందనీ... ట్రోల్స్‌తో బాగా రెచ్చిపోయారు. ట్రోల్స్ ఎంత టూమచ్‌గా చేశారంటే, ఆ హీరోయిన్ తన సొంత సినిమా ప్రి-రిలీజ్ ఈవెంట్‌కు కూడా వెళ్ళకుండా హర్ట్ అయి అసలు బయటికి కదలలేనంతగా! 

ఆ హీరోయిన్ పేరు అనుపమ పరమేశ్వరన్. 

ఆ సినిమా పేరు టిల్లూ స్క్వేర్. 

ఒక హీరోయిన్‌గా, తనకిష్టమైన పాత్రలో, తనకిష్టమైనట్టు నటించే ఫ్రీడమ్‌ను కాదనడానికి అసలు ఎవరు వీళ్ళంతా? 

కట్ చేస్తే - 

సోషల్ మీడియాలో ట్రోల్స్‌నే కాదు. మనం పెట్టిన పోస్టు కింద కామెంట్స్ కూడా పట్టించుకొంటే కష్టం. 

ఇలా ట్రోల్స్ చేసేవాళ్లందరినీ పట్టించుకుంటే అసలు మనం సోషల్ మీడియాలో ఉండలేం. సినిమాల్లో కూడా ఉండలేం. 

ఒక లిమిట్‌ను మించి ట్రోల్స్ చేసేవాళ్ళంతా ఒక మంద మెంటాలిటీకి చెందినవారు. ఎప్పుడూఒ ఒక రకమైన మాస్ హిస్టీరియాలో బ్రతుకుతుంటారు. 

ట్రోలింగ్ పేరుతో, ఇలాంటి సిక్ పేషంట్స్ చేసిన సొల్లును అంత సీరియస్‌గా పట్టించుకోవడం అనుపమ తప్పు. అసలు ట్రోల్స్ చదవడం కోసం తన ఒక్క సెకండ్ కూడా వృధా చేసుకోవడం అనేది ఆమె చేసిన మరింత పెద్ద తప్పు.

అనుపమలా మరీ అంత సెన్సిటివ్‌గా ఉంటే, సినిమాల్లో హీరోయిన్‌గా ఏమో గాని, అసలు బ్రతకడమే కష్టం. 

Take it light #Anupama! 

అనుపమ నటించిన "టిల్లు స్క్వేర్" రేపు విడుదలవుతున్న సందర్భంగా సిద్ధు, అనుపమ & టీమ్‌కు ఆల్ ది బెస్ట్.   

రీజన్స్ కాదు, రిజల్ట్స్ ముఖ్యం!

"ఇవ్వాళ సాయంత్రానికి ఇచ్చి వెళ్తా"... అన్న స్క్రిప్టు వెర్షన్, వారం అయ్యింది! ఇంకా నాకు అందలేదు. దాని మీద నా ఇంట్రెస్టు కూడా మెల్లిగా ఫేడ్ ఔట్ అవుతోంది. 

కొత్తవాళ్ళలో ఇలాంటి వర్కింగ్ స్టయిల్ వెంటనే మారాలి. 

ఇది ఏ ఒక్కరి గురించో చెప్తున్నది కాదు. టాలెంట్ బాగా ఉన్న కొత్తవాళ్లలో నేను చూస్తున్న స్తబ్దత, నత్తనడక గురించి.

కట్ చేస్తే - 

సినిమా ప్రొఫెషన్‌లో పనులన్నీ ఎప్పుడంటే అప్పుడు, అనుకున్నప్పుడే జరగాలి. అలా జరుగుతాయి. అలా జరగలేదంటే, తర్వాత మూడ్స్ మారిపోతుంటాయి. నిర్ణయాలు మారిపోతుంటాయి. మనుషులు, టీమ్ కూడా మారిపోతుంటుంది. 

ఇక్కడ ఏదీ మనం అనుకున్నంత సింపుల్‌గా ఉండదు. మనకిష్టమైనట్టు ఉండదు.  

ఏదైనా సరే, సరిగ్గా ప్లాన్ చేసుకోవాలి. చాలా ఫాస్ట్‌గా ఉండాలి. చాలా ఫాస్ట్‌గా రియాక్ట్ కావాలి. 

ఈ విషయంలో కొత్తవారా, పాతవారా అని ఏం ఉండదు. ఓవర్‌నైట్‌లో రైటర్స్, డైరెక్టర్స్, హీరోలు, హీరోయిన్స్ మారిపోవడం మనం చదువుతుంటాం, వింటుంటాం. కారణాలు అంత పెద్దవేం కావు. ఇలాంటి స్తబ్దత, నాన్-కమ్యూనికేషనే. కొన్ని సందర్భాల్లో చిన్న చిన్న ఈగోలు కూడా.     

ఇవి చాలు ఒక టీమ్ డల్ కావడానికి. లక్ష్యం నుంచి డీవియేట్ కావడానికి.  

"నేను వేరు" అనుకున్నావా... యు ఆర్ అవుట్!

పూర్వకాలంలో "బానిసలు" అని ఉండేవాళ్ళు. ఇప్పుడు వారినే "అప్పుతీసుకున్నవారు" అనవచ్చు.

కట్ చేస్తే - 

ప్రొడక్టివ్ అప్పు వేరు, పర్సనల్ అప్పు వేరు. ఏదైనా అప్పు అప్పే.

సినీఫీల్డులో ఉన్నవాళ్ళకు నిజానికి అప్పు చేయాల్సిన అవసరం రాకూడదు.

"When in Rome, Do as the Romans Do" అని సామెత చెప్పినట్టు, నువ్వు సినీఫీల్డులో పనిచెయ్యాలంటే, ఆ ఇండస్ట్రీకి సంబంధించిన మినిమం బేసిక్స్ పాటించాలి. 

సినిమాల్లో నీ క్రాఫ్ట్ వాళ్ళంతా ఎలా ఉంటారో నువ్వూ అలాగే ఉండాలి. వందకి వంద శాతం ఒక సినిమావాడిలాగే ఉండాలి.  

"నేను వేరు" అనుకున్నావా... యు ఆర్ అవుట్!

బుర్ర ఉపయోగించాలి. పనిచేయాలి. చేస్తూనే ఉండాలి. 

బానిస మాత్రం కావద్దు. 

గాంబ్లింగ్ కాదు, మెకన్నాస్ గోల్డ్!

ఇంతకు ముందు సినిమాలు వేరు, ఇప్పుడు సినిమాలు వేరు.

Content is king. Money is the ultimate goal. 

సినిమా ఫీల్డంటే... ఇప్పుడు, ఒక భారీ కార్పొరేట్ బిజినెస్. ఓవర్‌నైట్‌లో సెలబ్రిటీ స్టేటస్ తెచ్చిపెట్టగల ఒక పోష్ ప్రొఫెషన్. సరిగ్గా ఉపయోగించుకోగలిగిన అతి కొద్దిమందికి... ఒక ఎలైట్ వరల్డ్.  

థాంక్స్ టు సోషల్ మీడియా... ఫిలిం ఆర్టిస్టులు, టెక్నీషియన్స్, ఇతర సెలెబ్స్ అంతా మరింత దగ్గరైపోయారు. 

సినిమాల పట్ల, సినీఫీల్డు పట్ల చాలామందిలో ఒకప్పటి దృక్పథాలు చాలా చాలా మారిపోయాయి. సినిమాల్లోకి ప్రవేశించడానికి గాని, పంపించడానికి గాని ఇంతకుముందులా ఇప్పుడెవ్వరూ పెద్దగా సంకోచించట్లేదు. 

డబ్బు, క్రేజ్, పాపులారిటీ ఎవరికి మాత్రం ఇష్టం ఉండదు?

చాలామంది అంటుంటారు... "వాడు సినిమాల్లోకి వెళ్ళి చెడిపోయాడ్రా", "వాడు సినిమాలు తీసి మొత్తం పోగొట్టుకున్నాడ్రా" ఎట్సెట్రా, ఎట్సెట్రా. 

నిజానికి సినిమా ఫీల్డు ఎప్పుడూ మంచిదే. సాధించగలిగేవాడికి అదొక మెకన్నాస్ గోల్డ్. 

వాడుకున్నోనికి వాడుకున్నంత! 

ప్రతి ఫీల్డులో ఉండే రకరకాల నెగెటివిటీ ఇక్కడ కూడా ఉంటుంది. అయినా సరే, ఈ ఫీల్డుని మన లక్ష్యం కోసం మనం ఎంత బాగా, ఎంత పాజిటివ్‌గా ఉపయోగించుకోగలుగుతాం అన్నదే అసలు పాయింట్. 

          

Be bold.

Either you will find a way,

or you will create a way.

But you will not create an excuse! 

ఒక బ్లాక్ బస్టర్ హిట్ తర్వాత మళ్ళీ కలుద్దాం. ఇక్కడ.

అప్పటిదాకా, #TotalCinema. 

విన్నర్స్ ఎప్పుడూ ఆ 1% క్లబ్‌లోనే ఉంటారు

సినిమా పుట్టినప్పటినుంచి ఇప్పటివరకు... ఎన్నడూ లేనన్ని అవకాశాలు ఇప్పుడు కొత్తవారికి ఉన్నాయి. 

తను ఎన్నుకున్న విభాగంలో ఏ కొంచెం స్పార్క్ ఉన్నా, సిన్సియర్‌గా... 'కొంచెం స్మార్ట్‌'గా... ప్రయత్నిస్తే - ప్రతి ఒక్కరికీ తప్పకుండా ఆ 'ఒక్క చాన్స్' దొరుకుతుంది. 

ఆ తర్వాత దాన్ని ఎలా సద్వినియోగం చేసుకుంటారు... ఆ మొదటి చాన్స్‌తో మరిన్ని అవకాశాలు ఎలా సంపాదించుకొంటారు, ఆ తర్వాత కూడా ఫీల్డులో ఎలా కొనసాగుతారు... ఇలాంటివంటివన్నీ ఒక్కొక్కరి పర్సనల్ టాలెంట్స్ మీద ఆధారపడి ఉంటుంది. 

కమ్యూనికేషన్ స్కిల్స్, పాజిటివ్ యాటిట్యూడ్, ఏది ఏమైనా సరే అనుకున్న లక్ష్యం నుంచి ఫోకస్ మరల్చకపోవడం... వంటి కొన్ని బేసిక్ లక్షణాలు అందరికీ ఒకలా ఉండవు. నిజానికి, 99 శాతం మందికి ఈ లక్షణాలు అసలుండవు. 

కాని, ఇవే ఏ ఫీల్డులో అయినా పైకిరావడానికి చాలా ముఖ్యం. సినీ ఫీల్డులో మరీ ముఖ్యం. 

ఈ లక్షణాలన్నీ ఎంతో కొంత ఉండే ఆ ఒక్క శాతం మంది మాత్రమే విన్నర్స్ అవుతారు. వీరిలో కొంతమంది... కనీసం ఆ ట్రాక్‌లోనైనా ఉంటారు. 

ఇందాకే చెప్పినట్టు, ఒక్క సినిమా ఫీల్డు అనే కాదు... ఏ ఫీల్డులో అయినా సరే, విన్నర్స్ ఎప్పుడూ ఆ 1% క్లబ్‌లోనే ఉంటారు. 

మరీ అంత అత్యుత్సాహం ఉంటే

అప్పుడప్పుడూ ఒక మంచి ఊపు వస్తుంటుంది... పాడ్‌కాస్ట్ చెయ్యాలని, యూట్యూబ్‌కి ఇప్పటిదాకా ఎవరూ చెయ్యని పద్ధతిలో వీడియోలు చెయ్యాలనీ. 

అంత కష్టమైన పని కాదు. కాని, "అంత అవసరమా" అన్న కొశ్చన్‌తో ఆగిపోవడం.

ఇదే రొటీన్ గత రెండు మూడేళ్ళుగా కంటిన్యూ అవుతూ అవుతూ, చివరికి నేనొక నిర్ణయం తీసుకునేలా చేసింది. 

వీడియోలు, పాడ్‌కాస్ట్‌లు వద్దు అనుకున్నాను. 

మరీ అంత అత్యుత్సాహం ఉంటే, టైమ్ ఉంటే, ఒక పని చెయ్యొచ్చు. 

వీడియోలకు ఎడిక్ట్ అయినవాళ్ళలో కొందరినయినా, తిరిగి చదివే అలవాటు వైపు మళ్ళించడానికి ఉడతాభక్తిగా ఏదైనా ఒక సెన్సేషనల్ టాస్క్ మొదలెట్టాలనుకుంటున్నాను. 

అదేంటన్నది మరొకసారి, మరొక పోస్టులో.  

ఇంత దానికి... చచ్చేదాకా అన్నన్ని కష్టాలు పడాలా?!

మా అతి దగ్గరి బంధువు ఒకరు, మొన్న రాత్రే ఆకస్మికంగా చనిపోయారు.

ఇది నేనసలు ఊహించని సంఘటన. 

నిన్న సాయంత్రం దహనసంస్కారాలు జరిగాయి. 

ఆయనకు సంబంధించిన నా జ్ఞాపకాలు నన్ను విపరీతంగా ఇంకా బాధిస్తున్నాయి. గత ముప్పై ఏళ్ళుగా, ఆయన నన్నెప్పుడూ గౌరవంగా ప్రేమగా పలకరించేవారు. రెండు వారాల క్రితమే - ఆయన, వాళ్ళ కుటుంబమంతా మా ఇంటికొచ్చారు. రాత్రి అందరం కలిసి భోజనం చేశాం.

ఆరోజు కూడా నాతో ఎంతో బాగా మాట్లాడారాయన. 

జస్ట్ న్యూమోనియా కంప్లైంట్‌తో హాస్పిటల్‌కు తీసుకెళ్ళిన పదిహేను నిమిషాల్లోనే చనిపోయారాయన. 

లైఫ్ అలా ఉంటుంది...

కట్ చేస్తే -   

మొన్నటిదాకా మన మధ్యే ఉన్న ఒక మనిషి చనిపోయి కొన్ని గంటలే అయింది. 

24 గంటలూ అతన్ని తల్చుకొంటూ అందరూ ఏడుస్తూనే కూర్చోవాలని కాదు. కాని, అతి దగ్గరివారిలోనైనా, అంత పెద్ద విషాదం క్షణాల్లో ఎలా ఆవిరైపోగలిగింది? 

దాదాపు అందరూ నార్మల్‌గా ఉన్నారు. స్మశానంలో కూడా, ఒకవైపు ఆ కార్యక్రమం జరుగుతూనే ఉంది... మరోవైపు, గుంపులు గుంపులుగా ఉన్న కొందరు నవ్వుకొంటూ ఏదేదో మాట్లాడుకొంటున్నారు! 

స్మశాన వైరాగ్యాన్ని కూడా అనుభవించనీయరా వీళ్ళు?

చచ్చిపోయిన తర్వాత ఎవరి పరిస్థితైనా ఇంతే కదా? 

ఇంత దానికి చచ్చేదాకా, అన్నన్ని కష్టాలు పడాలా?! 

ఎంత నాన్సెన్స్...  

'వడా పావ్... భేల్ పూరీ' అతి వాగుడు!

"ఇడ్లి వడ వెనుక దాక్కున్న ఓ రామ్‌చరణ్, ఎక్కడున్నావ్ నువ్వు?" అని స్టేజ్ మీద నుంచి షారుఖ్‌ఖాన్ రామ్‌చరణ్‌ను పిలవడం, ఉపాసన పర్సనల్ మేకప్ వుమన్ జేబా హసన్‌కు నచ్చలేదు. 

వెంటనే ఈవెంట్ నుంచి బయటకొచ్చేసింది. అదే విషయం ట్వీట్ చేసిందామె.

పౌరుషాలు, ఫీలింగ్స్ అలా ఉంటాయి...

కట్ చేస్తే -  

స్టేజ్ పైన పిచ్చి పిచ్చి జోక్స్ వెయ్యటం షారుఖ్‌కు మామూలే. షారుఖ్‌కు, రామ్‌చరణ్‌కు మధ్య ఎంతో క్లోజ్‌నెస్ కూడా ఉండొచ్చు. కాని, అంత పెద్ద అంబానీల ఈవెంట్‌లో వాళ్ళిద్దరూ రెండు భారీ ఫిలిం ఇండస్ట్రీలను రిప్రజెంట్ చేస్తున్నారన్న విషయం మర్చిపోవద్దు.   

ఏ జూనియర్ ఎన్‌టీఆరో పైకెక్కి, ఇదే పద్ధతిలో, "ఏయ్ వడా పావ్... భేల్ పూరీ... షారుఖ్ సల్మాన్ ఎక్కడ దాక్కున్నారు, కమ్ ఆన్ టు ది డయాస్" అనగలడు. 

వాళ్ళు పెద్ద హర్ట్ కాకపోవచ్చు. కాని, వాళ్ళ ఫ్యాన్స్ మాత్రం ఖచ్చితంగా ఫీలవుతారు.     

ఉచిత సలహాదారులకు వందనమ్!

నా శ్రేయోభిలాషి ఒకరితో ఇవాళ ఒక సుదీర్ఘ సంభాషణ జరిగింది. సుమారు 45 నిమిషాల ఆ సంభాషణ తర్వాత నేను చాలా డిస్టర్బ్ అయ్యాను. 

అయితే - ఇదే సంభాషణ పుణ్యమా అని, తన ద్వారా ఒక ఆణిముత్యం లాంటి పాఠం కూడా నేర్చుకున్నాను... "లాభం లేని పని చెయ్యొద్దు" అని! 

కట్ చేస్తే - 

నా యూనివర్సిటీ స్నేహితులు కొందరంటారు... "ఈసారి నువ్వు సినిమా చేస్తే, నీ స్క్రిప్టు నాకివ్వు. నేను ఫైన్ ట్యూన్ చేసి, పంచెస్ గించెస్ యాడ్ చేసి ఇస్తాను. నీ సినిమా బంపర్ హిట్ అవుతుంది" అని. 

యూ యస్ నుంచి ఒక మిత్రుడు కాల్ చేసి అంటాడు: "నన్ను అడిగితే నేను మంచి కాన్‌సెప్ట్స్ ఇచ్చేవాన్ని కదా" అని. 

"నీకు 3 కోట్ల బడ్జెట్ నేను ఇస్తా, రా" అని ప్రామిస్ చేసి, ప్రామిస్‌ను తుంగలో తొక్కిన ఇంకో మిత్రుడు, ఒక సంవత్సరన్నర టైమ్ వేస్ట్ చేసిన తర్వాత, ఇలా అంటాడు: "నీకంటే రాజమౌళే సినిమా ఫాస్ట్‌గా చేసేటట్టున్నాడు... నువ్వు ఇట్లుంటే లాభం లేదు" అని, నేనెలా ఉండాలో చెప్తాడు.  

ఇన్ని విషయాలు బాగా తెలిసిన వీళ్ళంతా ఎందుకని సినిమాలు తీయరో నాకర్థం కాదు! తీస్తే వీళ్లకు ఈజీగా వందల కోట్లు వచ్చేవిగా?! 

నేను ఈ మాటంటే వీళ్లకి కోపం. 

కట్ చేస్తే - 

ఇవాళ్టి నా శ్రేయోభిలాషి చెప్పింది వేరే. అదంతా ఇక్కడ రాయాలంటే ఒక చిన్న నవల అవుతుంది. 

ప్రతి సినిమా వెనుక ఒక కథ ఉంటుంది. ప్రతి మనిషికీ ఒక నేపథ్యం ఉంటుంది. అవి అందరికీ తెలియవు. తెలిసే అవకాశం ఉండదు.  

సినిమా అయినా, వ్యక్తిగతమైనా... నేపథ్యం తెలీకుండా ఉచిత సలహాలివ్వడం అంత లాభం లేని పని ఇంకోటి ఉండదు. 

నా మిత్రులు, శ్రేయోభిలాషులు ఈ నిజం తెలుసుకొంటే బాగుండు...

వారి సమయం వృధా కాదు, నా మైండ్ డిస్టర్బ్ కాదు.  

- మనోహర్ చిమ్మని 

స్వేఛ్చా విహంగం

జీవితంలో ఒక స్థాయికి వచ్చాక - ఒక వ్యక్తిగాని, ఒక వస్తువు కాని, ఒక అంశం కాని మన జీవితంలో లేవు అంటే ఇంక లేనట్టే. ఇంకా వాటి గురించే మనకున్న సమయం వృధా చేసుకోకుండా ముందుకు సాగాల్సిందే. 

ఒక విషయంలో మనం అనుకున్నది అనుకున్నట్టు కనీస స్థాయిలోనయినా జరగటం లేదంటే దానర్థం మనం అసమర్థులం అని కాదు. అంతకు మించింది ఇంకేదో మనం చెయ్యాల్సి ఉంది. 

మన ఫోకస్ అటు మరల్చాలి. 

కట్ చేస్తే -

జీవితం చాలా చిన్నది. మన ఖాతాలో మనకున్న సమయం ఎంతో మనకు తెలీదు.

ఉన్నన్నాళ్ళూ ఇంకా ఏం చేయగలం, ఎంత ఇష్టంగా చేయగలం, ఎంత ఆనందంగా, ఎంత ఆరోగ్యంగా గడపగలమన్నదే మన ఆలోచన కావాలి. 

అలాంటి జీవితం గడపడానికి అవసరమైన ఫ్రీడం మనం ఎంత తొందరగా తెచ్చుకోగలం అన్నదొక్కటే ఇప్పుడు మన ప్రధాన లక్ష్యం కావాలి. 

    

Remember that all is a gift, but the most precious of all gifts is Life. 

- మనోహర్ చిమ్మని 

ఎవరు చేసే పని వాళ్ళు చెయ్యాలి!

వేల ఏళ్ళుగా వస్తున్న రాచరికానికి ఆధునిక రూపం డెమోక్రసీ. 

ఒక్క మనదేశంలోనే కాదు. ప్రపంచమంతా ఇంతే. అంతకంటే ఏం లేదు. కొంచెం హిపోక్రసీ పక్కన పెట్టి, రెండు నిమిషాలు ఆలోచిస్తే, ఎవరికైనా ఇట్టే అర్థమైపోతుంది. 

కట్ చేస్తే - 

మన అభిరుచికి, మన ఇష్టాలకు ఎంతో కొంత దగ్గరగా ఉండే పొలిటీషియన్స్‌ను, వారి పార్టీలను వీలైనంత సపోర్ట్ చెయ్యాటాన్ని మించి ఈవైపు అతిగా ఆలోచించడం వృధా.

అందుకే,  నేనెప్పుడూ ప్రత్యక్షరాజకీయాల వైపు ఆసక్తి చూపలేదు. ఒకటి రెండు మంచి అవకాశాలు వచ్చినా సవినయంగా 'నో' చెప్పాను. 

రాజకీయాల మీద ఆసక్తి ఉన్న సమర్థులు చాలామంది ఉన్నారు. 

ఎవరు చేసే పని వాళ్ళు చెయ్యాలి. 

- మనోహర్ చిమ్మని 

నిజంగా మనం సినిమాను అంత సీరియస్‌గా తీసుకున్నామా?

చాలారోజుల తర్వాత నిన్న త్వరగా పడుకున్నాను. 

అంటే, ఒక ఖచ్చితమైన నిర్ణయం తీసుకున్నానన్నమాట.        

కట్ చేస్తే -  

టీమ్ ఇంత నత్త నడక నడుస్తున్నదంటే లోపం ఎక్కడో నాలోనే ఉందని నాకర్థమైంది. సరిగ్గా ఇన్‌స్పయిర్ చెయ్యలేకపోతున్నాను. అసలా ఫైర్ ఉండట్లేదు. నా చాంబర్‌లోంచి బయటకు వెళ్ళగానే అంతా మళ్ళీ సేమ్ రొటీన్ అయిపోతోంది. చాలా కూల్ అయిపోతున్నారు.

ఇప్పటివరకూ సినీఫీల్డులో విజయం సాధించిన ఏ ఆర్టిస్టు అయినా, టెక్నీషియన్ అయినా, సినిమాను ఒక తపస్సులా తీసుకున్నవారే. ఇందులో ఎలాంటి మినహాయింపు లేదు. సినిమానే శ్వాసించారు. జీవించారు. 

నిజంగా మనం సినిమాను అంత సీరియస్‌గా తీసుకున్నామా? 

కేవలం డబ్బు ఒక్కదాని గురించే ఆలోచిస్తే సినిమా సక్సెస్ కాదు. సక్సెస్‌ఫుల్ సినిమా ఇస్తేనే డబ్బు వస్తుంది. అలాంటి సినిమా కోసం నిజంగా మనం ఎంత కష్టపడుతున్నాం? ఎంత ఆలోచిస్తున్నాం?         

సినిమా బడ్జెట్ చిన్నదయినా, పెద్దదయినా, దాని కోసం పడే శ్రమ ఒక్కటే. మన ప్రతి నిమిషానికి, ప్రతి గంటకీ వాల్యూ ఉంటుంది. ఎందుకని మనం ఆ వాల్యూని గుర్తించలేకపోతున్నాం? అసలు సినీఫీల్డు యాంబియెన్స్ కాని, మూడ్ గాని మనం ఫీలవుతున్నామా? 

లైఫ్ స్టైల్, థింకింగ్ ఒకటి కంటిన్యూ చేస్తూ, దానికి ఎలాంటి సంబంధం లేని ఇంకొకటి సాధించాలనుకోవడం ఎంతవరకు కరెక్టు? అలా మనం ఏదైనా సాధించగలుగుతామా అసలు?   

ఈ ఒక్క విషయంలో మన మైండ్‌సెట్ మారినప్పుడు అన్నీ అవే బాగుంటాయి...

కావల్సినన్ని ఫండ్స్ వస్తాయి, 

వస్తూనే ఉంటాయి.

స్క్రిప్టులు బాగా చేసుకుంటాం.

మంచి యాక్టర్లు, టెక్నీషియన్స్‌తో

కలిసి పనిచేస్తాం.

బాగా సినిమాలు చేస్తాం.

బ్లాక్‌బస్టర్ హిట్సూ ఇస్తాం. 

గతంలోనే ఉండిపోదామా,
మనకిష్టమైన మన ఫ్యూచర్‌కి వెల్దామా?

... మన చేతుల్లోనే ఉంది.

నువ్వు రెండో పెళ్ళి చేసుకో !!

61 ఏళ్ళ ఆశిష్ విద్యార్థి రెండో పెళ్ళి చేసుకున్నాడు. ఈమె పేరు, రూపాలి బారువా. ఫ్యాషన్ ఎంట్రప్రెన్యూర్. 

ఆశిష్ నిజంగా చాలా ధైర్యవంతుడి కిందే లెక్క! 

నాకు గాని అలాంటి అవకాశమొస్తే, ఏక్ నిరంజన్‌గా ఎంజాయ్ చేస్తా తప్ప మళ్ళీ పెళ్ళి చేసుకోను. 

కట్ చేస్తే -

ఆశిష్ విద్యార్థి మొదటి భార్య రాజోషి, ఆశిష్ కొన్నాళ్ళ క్రితం ఒక విచిత్రమైన నిర్ణయం తీసుకున్నారు. 

"ఇప్పటిదాకా, పిల్లల్ని-నిన్ను పట్టించుకున్నాను. నా వ్యక్తిగత జీవితం, అభిరుచులు, ఇష్టాలు అలా మిగిలిపోయాయి. ఇక నుంచి నా జీవితం నేను నా ఇష్టప్రకారం జీవించాలనుకొంటున్నాను. సో, మనం డివోర్స్ తీసుకుందాం. నువ్వు రెండో పెళ్ళి చేసుకో. కావాలంటే నీకు సరిపోయే అమ్మాయిని నేనే చూసిపెడతా" అని ప్రపోజ్ చేసింది రాజోషి. 

ఇంకేముంది, ఓకే అన్నాడు ఆశిష్.

ఎంటర్... ది రూపాలి బారువా! 

ఇప్పుడు ఆశిష్ లక్కీ ఫెలోనా, అన్‌లక్కీ ఫెలోనా? దటీజ్ ద బిగ్ కొశ్చన్... 

పక్కా కమర్షియల్

కొన్నాళ్ళు పూర్తిగా సినిమాలకు అంకితం అవుతున్నాను. ఆ జర్నీ ఆల్రెడీ మొదలైంది. 

పక్కా కమర్షియల్.  

కట్ చేస్తే -

ఇక్కడ ఫేస్‌బుక్‌లో గాని, నా ఇతర సోషల్ మీడియా టైమ్‌లైన్స్ మీద గాని, నా బ్లాగ్‌లో గాని... పూర్తిగా సినిమా కంటెంటే ఉంటుంది. 

క్లాస్, మాస్, ఊరమాస్, క్లాసికల్లీ మాస్. 

నాకు నచ్చిన కంటెంట్. నాకు నచ్చకపోయినా ప్రొఫెషనల్లీ నేను పోస్ట్ చెయ్యాలనుకున్న కంటెంట్. ఔత్సాహికులకు పనికొచ్చే కంటెంట్. పనికిరాని కంటెంట్. అన్నీ ఉంటాయి.

నా అశేష మేధావి మిత్రబృందంలో చాలామందికి ఈ కంటెంట్ నచ్చకపోవచ్చు.

నా పోస్టుల మీద, నా బ్లాగ్-పోస్టుల మీద, నిర్మాణాత్మక విమర్శలు ఓకే. హిపోక్రసీ రాతలు మాత్రం వద్దని మనవి. దానికంటే నన్ను అన్‌ఫ్రెండో, బ్లాకో చెయ్యటం బెటర్.

Peace. 

- మనోహర్ చిమ్మని 

సగం సగం ఏదీ సక్సెస్ కాదు

సినిమాల్లో కెరీర్ కోసం వచ్చి - చిన్న చిన్న రూముల్లో ఉంటూ, ఏదో ఒకటి తింటూ, పస్తులుంటూ ఏళ్ళకి ఏళ్ళు ఒక తపస్సులా కష్టపడ్డవాళ్ళలో కూడా అతి కొద్దిమందికే ఆ "ఒక్క ఛాన్స్" వరం లభిస్తుంది. 

కొందరికి (నేను నమ్మని) అదృష్టం కలిసొచ్చి ఛాన్స్ దొరకొచ్చు. 

కాని, ఛాన్స్ దొరికినవాళ్ళలో అత్యధిక శాతం మందికి మాత్రం అది వారి స్వయంకృషి వల్లనే సాధ్యమై ఉంటుంది.

ఇప్పుడు ఫీల్డులో ఉన్న చాలామంది డైరెక్టర్స్, హీరోలు, ఇతర ఆర్టిస్టులు, టెక్నీషియన్స్ అందరూ అలా కష్టపడివచ్చినవాళ్ళే. 

సోషల్ మీడియా & ఇప్పుడున్న అత్యంత ఆధునిక టెక్నాలజీ నేపథ్యంలో - ఈ కష్టం చాలావరకు తగ్గింది. కాంటాక్ట్స్, నెట్‌వర్కింగ్ ఈజీ అయ్యాయి. డెమో షూట్‌లు, పైలట్ షూట్స్, శాంపిల్ షూట్స్ ఇప్పుడు అసలు కష్టం కాదు. మొబైల్ ఫోన్‌తో కూడా చెయ్యొచ్చు. 

కావల్సింది ఒక్కటే. మీ సామర్థ్యం మీరు తెలుసుకోగలగటం, ఒకే లక్ష్యంతో ఒక తపస్సులా కష్టపడటం. 

నాలుగు పడవల మీద కాళ్ళుపెట్టి ప్రయాణం చేస్తూ ఇక్కడ ఏదీ ఎవ్వరూ సాధించలేరు.  

సినిమాల్లోనే కాదు, ఎక్కడైనా సరే, సగం సగం ఏదీ సక్సెస్ కాదు.

- మనోహర్ చిమ్మని 

రోమ్‌కు వెళ్ళినప్పుడు...

సినీ ఫీల్డులో నీ కెరీర్ అనేది నిజంగా ఒక గోల్డ్ మైన్. ఒక మెకన్నాస్ గోల్డ్. దాన్నుంచి నువ్వు ఎంతైనా తవ్వి తీసుకోవచ్చు. ఎన్నెన్నో సాధించొచ్చు. మరెక్కడా సాధ్యం కాని ఎన్నో అనుభవాలను మూటకట్టుకోవచ్చు. దేనికీ లిమిట్స్ లేవు. 

ఎక్కడ ఎలా ఉండాలో అలా ఉండకపోతే మాత్రం నువ్వేం సాధించలేవు. జస్ట్ నీ సమయం వృధా అయిపోతుంది. దాంతోపాటు నీ డబ్బు, నీ పేరు, నీ రిలేషన్‌షిప్స్ అన్నీ ఎఫెక్ట్ అవుతాయి.  

కట్ చేస్తే -

రోమ్‌కు వెళ్ళినప్పుడు ఒక రోమన్‌లా ఉండు. లేదంటే అసలు రోమ్‌కు వెళ్ళకు. 

- మనోహర్ చిమ్మని    

రాజకీయాలు వేరు, రిలేషన్‌షిప్స్ వేరు!

మన చదువులు, మన ప్రొఫెషన్స్, మన బిజినెస్‌లు, మన అబ్రాడ్ ఉద్యోగాలు, మనలో మరింత మంచి సంస్కారాన్ని పెంచాలి. 

కట్ చేస్తే -

రాజకీయాలు వేరు, మన వ్యక్తిగత స్నేహాలు, రిలేషన్‌షిప్స్ వేరు.

ఒకరి అభిప్రాయాలపై మరొకరు... విమర్శలు ఎవరు ఎలా అయినా చేసుకునే హక్కు ఉంటుంది. కాని, అవి మరీ చిల్లర స్థాయిలో ఉండకపోతే బెటర్. 

ఆయా నాయకుల పైన, పార్టీల పైన, పాలనా పద్ధతుల పైన... ఒక్కొక్కరికి ఒక్కో అభిప్రాయం ఉండటం సహజం. దానికి బీపీలు పెంచుకోనవసరం లేదు. 

బాగా పనిచేసే ప్రభుత్వాన్ని, నాయకులను గుర్తించాలి, ప్రోత్సహించాలి అన్నదొక్కటే రాజకీయాలకు సంబంధించి నా కనెక్షన్. అంతకు మించి రాజకీయాలపైన నాకసలు ఆసక్తి లేదు. నన్ను ఇలా రాయమని, అలా రాయమని చెపే హక్కు ఎవ్వరికీ లేదు. అది పూర్తిగా నా ఇష్టం.

నా వాల్. నా ఇష్టం. 

అలాగే, నువ్విలా రాయకూడదు అని నాకు చెప్పే హక్కు కూడా ఎవ్వరికీ లేదు. 

ఒకవేళ నా రాతలు నచ్చకపోతే నిర్మాణాత్మకంగా విమర్శించవచ్చు. తప్పేం లేదు.

మొత్తంగా అసలు నా వ్యూ పాయింటే నచ్చనివాళ్ళు నా వాల్ మీదకి రాకపోవడం బెటర్. బ్లాక్ చేస్తే ఇంకా బెటర్. 

నా వాల్ మీదకొచ్చే చదువుకున్న కుసంస్కారులను బ్లాక్ చేస్తాను తప్ప, నా సమయం వృధా చేసుకోను.  

బయటికి కనిపించే రాజకీయాలు వేరు. మనకు కనిపించని లోపలి రాజకీయాలు వేరు. ప్రతిదానికీ ఊరికే బీపీలు పెంచుకోవడం వల్ల మన ఆరోగ్యాలే పాడైపోతాయి. మరెన్నో రకాలుగా నష్టపోయేదీ మనమే.  

ముందే చెప్పినట్టు - మన చదువులు, మన ప్రొఫెషన్స్, మన బిజినెస్‌లు, మన అబ్రాడ్ ఉద్యోగాలు, మనలో మరింత మంచి సంస్కారాన్ని పెంచాలి తప్ప, మనల్ని సంస్కార హీనులను చేయొద్దు. 

- మనోహర్ చిమ్మని 

గోబెల్స్ ప్రచారం వేరు, ప్రభుత్వాన్ని నడపడం వేరు!

మనకు కనిపించే రాజకీయాలు వేరు, మనకు కనిపించని లోపలి రాజకీయాలు వేరు. ఇది ఇప్పటి విషయం కాదు. స్వాతంత్ర్యం రాకముందటి నుంచి కూడా ఇదే నడక, ఇదే నడత, ఇదే సంస్కృతి. ఆ సంస్కృతి పేరు కాంగ్రెస్. 

వంద సంవత్సరాలుగా తన పార్టీ కొనసాగిస్తున్న రాజకీయ సంస్కృతి బాటలోనే నడుస్తూ, ఒక బలమైన యుద్ధతంత్రంతో దూకుడుగా శ్రమించి తను అనుకున్నది సాధించగలిగారు రేవంత్ రెడ్డి. ఆయన పాటించిన ఆ యుద్ధతంత్రం ప్రజాస్వామికమా అప్రజాస్వామికమా అన్నది వేరే విషయం. ఆ యుద్ధతంత్రానికి ఆక్సిజన్ అందించిన అత్యంత నికృష్టమైన గోబెల్స్ ప్రచారానికి కూడా మనదేశ ప్రజాస్వామ్య వ్యవస్థ పరోక్షంగా సహకరించిందన్న విషయం కూడా ఇక్కడ అప్రస్తుతం. ఒక పటిష్టమయిన యుద్ధప్రణాళికతో ఎలాగైతేనేం రేవంత్ రెడ్డి అనుకున్నది సాధించారు. తెలంగాణ ప్రజలు కూడా నిజంగానే అదేదో "మార్పు" అవసరమేమోనని అమాయకంగా నమ్మారు. ఆత్మహత్యాసదృశమైన ఆ మార్పుకి కారణమయ్యారు. తెలంగాణకు రేవంత్ రెడ్డి ముఖ్యమంత్రి అయ్యారు. సంతోషం. ఇక్కడివరకూ ఓకే. ఎవరికీ ఎలాంటి అభ్యంతరం ఉండాల్సిన అవసరం లేదు. ఇప్పుడు మనరాష్ట్ర ముఖ్యమంత్రి రేవంత్ రెడ్డి. 

కట్ చేస్తే - 

ఒక వ్యక్తిలో ఉండే భాషా పటిమ, వ్యక్తీకరణలే ఆ వ్యక్తిని ఏ స్థాయికైనా తీసుకెళ్తాయి. మనం వాడే భాష మన సంస్కృతిని తెలుపుతుంది, మనమేంటో తెలుపుతుంది. ఫక్తు రాజకీయాలకోసం... ఏమైనాసరే ప్రజల్ని రెచ్చగొట్టి ఎన్నికల్లో గెలవడం కోసం... ఎన్నికలకి ముందు ఏదిపడితే అది మాట్లాడితే చెల్లిందని, ఇప్పుడు కూడా అదే శైలి కొనసాగిస్తానంటే కుదరదు. అసలుకే మోసం వస్తుంది. ఇప్పుడు రేవంత్ రెడ్డి విషయంలో జరుగుతున్నది అదే. 

మార్పు మాయలో పడి కొట్టుకుపోతూ... అమాయక తెలంగాణ ప్రజలు బంగారు పళ్ళెంలో అధికారం అందించి, ముఖ్యమంత్రిని చేసినందుకు దాన్ని కాపాడుకోవాలి. ఆ సువర్ణావకాశాన్ని సద్వినియోగం చేసుకోవాలి. లెక్కలేనన్ని అంశాల్లో దేశంలోనే ఒక నంబర్ వన్ రాష్ట్రంగా తెలంగాణ తొలి ముఖ్యమంత్రి కేసీఆర్ నిలబెట్టిన తెలంగాణ రాష్ట్రాన్ని, ఆ స్థాయి నుంచి మరింత ఉన్నతమైన స్థాయికి తీసుకెళ్ళే కృషి చెయ్యాలి. అభివృద్ధి, సంక్షేమం విషయంలో కేసీఆర్ వేసిన ఎన్నో కొత్తదారుల్ని మరిన్ని కొత్తపుంతలు తొక్కించడం మీద దృష్టిపెట్టాలి. రాష్ట్ర ప్రజల అభిమానాన్ని చూరగొనాలి. కాని, దురదృష్టవశాత్తూ, ముఖ్యమంత్రి రేవంత్ రెడ్డి విషయంలో అలా జరగటం లేదు. 

తాను ఇంకా ప్రతిపక్షంలోనే ఉన్నా అనుకుంటున్నారు రేవంత్ రెడ్డి. తెల్లారి లేస్తే - ఇంకా కేసీఆర్‌తో, బీఆరెస్ పార్టీతో కొట్లాడుతున్నా అనుకుంటున్నారు. ముఖ్యమంత్రి అయిన తర్వాత కూడా తాను కొనసాగించాల్సిన మహాయజ్ఞం బహుశా ఇదే ఇదే కొట్లాట, ఇదే తిట్ల పర్వం అనుకుంటున్నారు రేవంత్ రెడ్డి. 

అందుకేనేమో - ముఖ్యమంత్రి హోదాలో దావోస్ వెళ్ళినా అవే తిట్లు, లండన్ వెళ్ళినా అవే చెత్త మాటలు, ఎక్కడ మైక్ కనిపించినా అవే అరుపులు కేకలు, అవే బూతు పురాణాలు. 

"కేసీఆర్‌కు గోరీ కడతా", "బీఆరెస్‌ను వంద అడుగుల లోతున బొందపెడ్తా", "కేసీఆర్ చార్లెస్ శోభరాజ్", "కేసీఆర్‌కు సిగ్గులేదు", "సోయిలేని సన్నాసి కేసీఆర్", "జేబులు కొట్టేటోడు", "చెయిన్లు పీకెటోడు", "కేసీఆర్ మాఫియా", "బిడ్డా బయటికొస్తే బోన్లేసి బొందపెడ్తం"... అసలేందీ మాటలన్నీ? ఒక రాష్ట్ర ముఖ్యమంత్రి స్థాయిలో ఉండి మాట్లాడవల్సిన మాటలేనా?         

అడ్డా మీద కూలీస్థాయి నుంచి తర్వాత స్థాయికి ఎదిగిన ఒక గుంపుమేస్త్రీ కూడా కొంచెం ఒద్దికగా ఒక లెవెల్ మెయింటేన్ చేస్తాడు, ఆచి తూచి మాట్లాడుతాడు. ముఖ్యమంత్రి హోదాలో ఉన్న వ్యక్తి ఇంకెంత జాగ్రత్త పడాలి? తన మీద, తన "మార్పు" ఆయుధం పైన అపారమైన నమ్మకం పెట్టి గెలిపించిన ప్రజల్లో ఇంకెంత గౌరవం పెంపొందించుకోవాలి? కాని, అలా జరగడం లేదు. యథారాజా తథా ప్రజాలా... రేవత్ రెడ్డి ప్రభుత్వంలోనివాళ్ళు, పార్టీలోనివాళ్ళు కూడా "తొడలు కొడ్తే గుండెలు పగుల్తాయ్" అంటూ అదే స్థాయి తిట్ల దండకం, అదే స్థాయి భాషను వాడుతుండటం మరింత శోచనీయం.   

డిసెంబర్ 9 నుంచి అమలు చేసితీరతామని సవాల్ చేసిన 6 గ్యారంటీల అమలు ఎంత కష్టమో రేవంత్ రెడ్డికి ముఖ్యమంత్రి అయ్యాక బాగా అర్థమైంది. అరకొరగా అమలు చేస్తున్న మహిళలకు ఫ్రీ బస్సు ప్రయాణం వల్ల కొత్త ఇబ్బందులు, కొత్త నష్టాలు మొదలయ్యాయి. ఆటోవాలాల జీవితం దుర్భరమై ఆత్మహత్యలు చేసుకుంటున్నారు. రైతుబంధు గురించి అడిగితే చెప్పు దెబ్బలంటున్నారు. కరెంటు కట్ అనేది మళ్ళీ ఇప్పుడు ఒక రొటీన్ అయిపోయింది. గత పదేళ్ళుగా రాష్ట్రంలో ఎలాంటి అసౌకర్యం, కరెంట్ కోత లేకుండా జెట్ స్పీడ్‌తో అభివృద్ధిపథంలో ముందుకు దూసుకెళ్ళిన పరిశ్రమల అధినేతలంతా ఇప్పుడూ బిక్కుబిక్కుమంటున్నారు. కొన్ని పరిశ్రమలు, కంపెనీలు పక్కరాష్ట్రాలకు తరలిపోతున్నాయి. రేవంత్ రెడ్డి దృష్టిపెట్టాల్సింది ఇటువైపు. "కేసీఆర్ రాష్ట్రాన్ని దోచుకున్నాడు, అప్పులపాలు చేశాడు" అని తిప్పిందే తిప్పి, అదే పాచిపండ్ల పాట రికార్డును పదే పదే వేయడం పైన కాదు. 

కట్ చేస్తే -

అమెరికా వంటి అభివృద్ధిచెందిన దేశాల్లో పార్టీలు మారినా, ప్రభుత్వాలు మారినా... ఆ దేశాల అభివృద్ధి-సంక్షేమ పథకాలు, పనులు ప్రధాన ఎజెండాగా ఉండే బ్లూప్రింట్ మారదు. మరింత బాగా పనిచేస్తూ సొంత పార్టీ ఇమేజ్‌ను ప్రజల్లో పెంచుకొనే ప్రయత్నం చేస్తారు తప్ప, ఎదుటి పార్టీ మీద ప్రతీకారం తీర్చుకోవడం కోసం అమలవుతున్న అభివృద్ధి-సంక్షేమ పథకాలను బొందపెట్టరు. మరింత పోటీపడి ప్రజలకోసం, దేశం కోసం కృషి చేస్తారు. అందుకే ఆ దేశాలు అంత శక్తివంతమైన దేశాలయ్యాయి. తెలంగాణ రాష్ట్ర సాధకుడు, తెలంగాణ తొలి ముఖ్యమంత్రి కేసీఆర్ గత పదేళ్ళలో అలాంటి దృక్పథంతో కృషిచేశారు. తానొక్కడే ఇంకో వందేళ్ళు పాలించాలనుకోలేదు. తన తర్వాతి తరం వాళ్లకు కొత్తదారులు వేశారు. గత 60 ఏండ్లుగా ఎవ్వరూ సాధించలేని ఎన్నెన్నో అభివృద్ధి-సంక్షేమ పథకాలను, పనులను కేవలం నాలుగైదేళ్ళలో అత్యంత విజయవంతంగా సాధించి చూపించారు. దేశంలోనే తెలంగాణ ఒక నంబర్ వన్ రాష్ట్రంగా నిలబడటానికి ఎలా ఆలోచించాలో, ఎంతగా కృషిచేయాలో చూపిస్తూ ఒక కొత్త రెడ్ కార్పెట్ దారి వేసిపెట్టారు కేసీఆర్. 

ఆ రెడ్ కార్పెట్‌పైన హుందాగా నడుస్తూ, ఒక ముఖ్యమంత్రిగా రేవంత్ రెడ్డి మరెంతో సాధించాలి. తన మీద నమ్మకం పెట్టుకొన్న ప్రజలను మెప్పించాలి, ఆ ప్రజల జీవనస్థాయి మెరుగుపడటం కోసం ఏదైనా చెయ్యడానికి ఎప్పుడూ సిద్ధంగా ఉండాలి. అంతే తప్ప, "రేవంత్ రెడ్డి" అనగానే అరుపులు కేకలు, బోన్ల పెడ్తా, బొంద పెడ్తా వంటి మాటలు తప్ప ఏం లేదు అనుకునేలా చేసుకోవడం నిజంగా బాధాకరం. ఇదిలాగే కొనసాగితే మాత్రం - మార్పు కోరిన అదే తెలంగాణ ప్రజలు ఇంకో సిసలైన మార్పుని వీలైనంత త్వరలోనే సాధించుకొంటారు. 

- మనోహర్ చిమ్మని 

(ఈరోజు "నమస్తే తెలంగాణ" ఎడిట్ పేజీలో వచ్చిన నా ఆర్టికిల్.) 

ది రియల్ యానిమల్స్ !!

సినిమా అనేది ఒక ఎంటర్‌టైన్‌మెంట్ మీడియా. సద్గురు ఆశ్రమం కాదు సందేశాలివ్వడానికి. 

కట్ చేస్తే - 

మన దేశంలో సంవత్సరానికి 1500 నుంచి 2000 వరకు సినిమాల్ని, సుమారు 20 భాషల్లో నిర్మించి, రిలీజ్ చేస్తారు. 

వీటిలో 99% సినిమాల ప్రధాన లక్ష్యం: వినోదం, డబ్బు మాత్రమే. 

ఈ 99% సినిమాల్లో కేవలం 5 నుంచి 10% సినిమాలు మాత్రమే విజయం సాధిస్తాయి. లాభాల్ని తెచ్చిపెడతాయి. అది వేరే విషయం. 

ఇన్ని సినిమాల్లో అన్నీ అందరికీ నచ్చాలని రూలేం లేదు. 

మనం చూసిన ఒక సినిమా నచ్చనప్పుడు - మనల్ని మనం తిట్టుకోవచ్చు. ఎవ్వడూ మనల్ని గల్లా పట్టుకొని "నా సినిమా చూడు" అనటం లేదు. మెడ మీద కత్తిపెట్టడం లేదు. 

ఒక అడుగు ముందుకేసి, ఆ డైరెక్టర్‌ను కూడా నాలుగు మాటలు అనొచ్చు. తప్పేం లేదు. ఎందుకంటే ఆ డైరెక్టర్ మనంత ఇంటలెక్చువల్ కాదు కాబట్టి... మన అంచనాల ప్రకారం, మన అతి తెలివి రేంజ్‌లో ఆ డైరెక్టర్ ఆ సినిమా తీయలేదు కాబట్టి. 

చలో... ఫుల్లీ జస్టిఫైడ్. 

కాని -

మనకు వ్యక్తిగతంగా నచ్చని ఒక సినిమా - అవతల ఇంకెవ్వరికీ నచ్చకూడదు అనుకోవడం ఒక అతి పెద్ద మానసిక వ్యాధి. 

ఇలాంటి వ్యాధిగ్రస్తులు సమాజంలో కొందరే ఉంటారు. 

అతి తక్కువ జనాభా. 

వీరి వల్ల కమర్షియల్ సినిమాల టికెట్స్ తెగవు... బ్లాక్‌బస్టర్ హిట్లు కావు... లాభాలు రావు. 

అందుకే వీరిని ఫిలిం మేకర్స్ అసలు పట్టించుకోరు. 

కాని, వీరు మాత్రం, వీరలెవెల్లో తమ సూడో-ఇంటలెక్చువాలిటీని కుమ్మరిస్తూ, ఫేస్‌బుక్ నిండా ఒక్కో సినిమా మీద నానా రాతలు రాస్తుంటారు... అక్కడక్కడా ఒక ఇంగ్లిష్ పదాన్ని అలా పడేస్తూ. 

అసలు వీళ్ళంతా చైనాకు పోయి ఇంగ్లిష్ ట్యూషన్స్ చెప్పుకోడానికే పనికొస్తారని సందీప్ వంగా ఒక ఇంటర్వ్యూలో అన్నాడు. అది వేరే విషయం.   

కట్ చేస్తే -    

ఇవ్వాళ ఉదయం ఫేస్‌బుక్‌లో - "యానిమల్" సినిమా మీద - ఒక సింగిల్ లైన్ పోస్టు చూశాను. 

ఆ పోస్టుని సమర్థిస్తూ, పోస్టు కింద షరా మామూలుగా కొన్ని అత్యుత్సాహపు కామెంట్స్ కూడా ఉన్నాయి. 

ఆ పోస్టు, ఆ కామెంట్స్ సారాంశం క్లుప్తంగా ఏంటంటే - 

> జంతువులు కూడా ఆ ఛండాలాన్ని చూడవు.

> ఆ సినిమాలో అసలు ప్లాట్ లేదు. 

> ఆ సినిమా ఒక షిట్.

> డైరెక్టర్ సందీప్ వంగా వెంటనే సైకియాట్రిస్టును కలవాలి.

> ఈ సినిమా చూసి దాన్ని సక్సెస్ చేసినవాళ్ళంతా వెధవలు.  

మొన్న జనవరి 26 నాటికి ప్రపంచవ్యాప్తంగా 917 కోట్ల కలెక్షన్ చేసిన "యానిమల్" సినిమాను అంత ఈజీగా వీళ్ళు షిట్ అనుకున్నా, ఛండాలం అనుకున్నా ఆ డైరెక్టర్-ప్రొడ్యూసర్స్‌కు నష్టమేం లేదు. 

కాని, వీళ్ళకు నచ్చని సినిమా ఇంకెవ్వరికీ నచ్చకూడదా? 

ఈ సినిమా చూసినవాళ్ళంతా "వెధవలు" అనటం నిజంగా ఎంత వెధవతనం?  

అసలు - 

ఆ సినిమాకు ప్రపంచవ్యాప్తంగా అంత భారీ కలెక్షన్లు తెచ్చిపెట్టిన అన్ని కోట్ల మంది ప్రేక్షకులా వెధవలు? లేదంటే, ఓటీటీల్లోకి వచ్చిన తర్వాత సినిమా చూసి ఇలాంటి రివ్యూలు రాసే సోకాల్డ్ ఇంటలెక్చువల్సా వెధవలు? 

ఇట్స్ రియల్లీ వెరీ ఛండాలమ్ ఈవెన్ టు థింక్ అబౌట్ దీజ్ గైజ్... యు నో...

- మనోహర్ చిమ్మని 

"పద్మవిభూషణ్" మెగాస్టార్ చిరంజీవి !!

ఏదైనా సరే, ఒక రంగంలో అప్రతిహతంగా నాలుగు దశాబ్దాలుగా విజయపథంలో కొనసాగుతుండటం అంత సులభం కాదు. 

గొప్ప సంకల్పం, చెదరని ఏకాగ్రత, నిరంతర కృషి ఎంతో అవసరం. 

అది అందరివల్లా కాదు. అంత సులభం కాదు.    

సక్సెస్ సైన్స్ పాయింటాఫ్ వ్యూలో - ఎలాంటి సినీ నేపథ్యం లేకుండా, మెగాస్టార్ స్థాయికి ఎదిగిన చిరంజీవి గారు సినీరంగంలో ఒక ఎవరెస్టు శిఖరం. నా స్కూలు స్థాయి నుంచి, నా కళ్ళముందు రూపొందిన, నేను చూసిన ఒక గొప్ప సక్సెస్ స్టోరీ.   

"పద్మవిభూషణ్" మెగాస్టార్ చిరంజీవి గారికి హార్దిక శుభాకాంక్షలు.

- మనోహర్ చిమ్మని   

జనవరి 13, ఒక జ్ఞాపకం!

సరిగ్గా 6 ఏళ్ళ క్రితం జనవరి 13 నాడు నేను వైజాగ్‌లో మొదటిసారిగా నా స్టుడెంట్ ఒకరి ఇంటికి వెళ్ళాను.

చాలా క్యాజువల్ విజిట్ అనుకొనే వెళ్ళాను. 

కాని, ఆ లొకేషన్ నన్ను చాలా ఆకట్టుకొంది. అసలు అలాంటి ఒక ప్లేస్‌లో, సిటీకి దూరంగా, ప్రకృతి మధ్య, జస్ట్ ఒక 15 మంది... ఎలా అంత అభిరుచితో అంత బాగా ఇళ్ళు కట్టుకొని ఉన్నారన్నది ఇప్పటికీ నాకు జవాబు దొరకని ప్రశ్నే. 

కాలనీ చుట్టూ కొండలు, చెట్లు. 

కనుచూపు మేరలో ఇంక వేరే ఇళ్ళు లేవు. 

బహుశా ఇప్పుడిప్పుడే మెల్లగా ఆ కాలనీ సిటీకి కనెక్ట్ అవుతున్నదేమో నాకు తెలీదు. ఒక 2 ఏళ్ళుగా ఈ మధ్య నేను మళ్ళీ అటు వెళ్ళలేదు. మధ్యలో వైజాగ్ వెళ్ళినా, నాకు అంత బాగా నచ్చిన ఆ "తపోవనం"కు మళ్ళీ వెళ్ళలేకపోయాను. 

కట్ చేస్తే - 

ఆ మధ్య నేను పబ్లిష్ చేసిన "కేసీఆర్ - ది ఆర్ట్ ఆఫ్ పాలిటిక్స్" పుస్తకం కోసం ఒక కాన్సెప్ట్ అనుకొని, రాయటం ప్రారంభించింది ఆ కాలనీలో మా స్టుడెంట్ ఇంట్లోని గెస్ట్ రూం నుంచే.

దాంతో పాటు ఒక ఫిలిం స్క్రిప్ట్ కూడా ఆ 2 రోజుల్లోనే ప్రారంభించి... హుక్, ప్లాట్ పాయింట్, కొన్ని కీ-సీన్స్ కూడా రాసుకున్నాను.

ఫ్యూచర్‌లో నేను సినిమా ఏదైనా చేస్తే, నాకు నచ్చిన ఈ తపోవనంలో కనీసం ఒక 2 రోజులు షూట్ చెయ్యాలని గట్టిగా అనుకున్నాను. 

ఇప్పుడా సమయం వచ్చింది. 

ఫిబ్రవరి-మార్చి అంతా షూటింగ్ షెడ్యూల్ అయి ఉంది.  

అక్కడ కాలనీలో ఉన్న దాదాపు ప్రతి ఇల్లు, ప్రతి చెట్టూ, ప్రతి మొక్కా, ప్రతి యాంగిల్ నాకింకా గుర్తున్నాయి. అక్కడున్న ఒక బుజ్జి బండరాయిని కూడా నేనింకా మర్చిపోలేదు. ఆ బండను కూడా చాలా అందంగా ఎలాగో ఫ్రేమ్‌లోకి తీసుకోవాలి. 

కాని, అసలక్కడ నేను షూటింగ్ చేస్తానా లేదా అన్నది ఇప్పుడు నాకో బిగ్ కొశ్చన్...

ఎందుకంటే - 

శుభ్రత, పరిశుభ్రత, మొక్కలు, గ్రీనరీ... ఇలాంటివాటికి పెట్టింది పేరు నా స్టుడెంట్ దంపతులు. డీసెన్సీ, డిగ్నిటీ వారి డీయన్యేలోనే ఇన్-బిల్ట్‌గా ఉందా అన్నట్టుగా ఉంటారిద్దరూ. మరి మన ఫిలిం షూటింగ్ అంటే కనీసం ఒక 60 మంది టీమ్ ఉంటారు. ఎంత సుకుమారంగా పనిచేసినా కూడా అక్కడ నానా కంగాళీ అవుతుంది. ప్రతిరోజూ ప్యాకప్ చెప్పేదాక ఎంతో కొంత డిస్టర్బెన్స్ ఉంటుంది. ఇంకా బోల్డన్ని ఉంటాయి. 

నా స్టుడెంట్ దంపతులు, వాళ్ళ నేబర్స్ ఇవన్నీ భరిస్తారా? 

లేదంటే, అక్కడ క్రియేట్ అయిన నాస్తాల్జియా కేవలం ఒక నాస్తాల్జియాగానే నాలో మిగిలిపోతుందా?    

    

What to do Raju garu... 

- మనోహర్ చిమ్మని 

ఆఫీస్ ఎక్కడ?

"ఎక్కడ బావా, మీ ఆఫీసు?"

"ఎర్రగడ్డ బావా!"

మొన్నటిదాకా తెలంగాణ గవర్నమెంట్‌లో డిప్యూటీ సెక్రెటరీగా పనిచేసిన నా యూనివర్సిటీ ఫ్రెండ్ ప్రతాప్ ఇందాకే నాకు కాల్ చేశాడు. వాడి ప్రశ్నకు జవాబివ్వగానే 2 నిమిషాలు పడీపడీ నవ్వాడు. అనుబంధంగా మరికొన్ని జోక్స్ వేసుకుని నవ్వుకొన్నాము.  

కట్ చేస్తే - 

మా ఆఫీస్ అడ్రసుకు సంబంధించి పై సమాధానం విన్న ప్రతి పది మందిలో 9 మంది నవ్వుతారు. ఎందుకన్నది నేను వివరించి చెప్పాల్సిన పన్లేదు. 

జోక్స్ ఎలా ఉన్నా, ఇప్పుడు నేను ఎమ్‌డి గా పనిచేస్తున్న ఈ ఆఫీసు ఒక రియల్ ఎస్టేట్ ఆఫీసు. నా మిత్రుడు పరమేశ్వర రెడ్డి గారిది. ఆయనకింకా 3 ఆఫీసులున్నాయి ఇదే కాంప్లెక్స్‌లో. ప్రమోషన్ విషయంలో తనకు సహాయంగా ఉంటానని నన్నొక కంపెనీకి ఎండిగా చేశారు. అది వేరే విషయం.  

దీన్నే నేనిప్పుడు నా ఫిలిం ప్రొడక్షన్ హౌజ్‌గా పూర్తి స్థాయిలో వాడుతున్నాను. 

ఆల్రెడీ 3 సినిమాలు, 2 వెబ్ సీరీస్‌లు, 2 మ్యూజిక్ వీడియోల నిర్మాణం కోసం ప్రి-ప్రొడక్షన్ వర్క్ ఇదే ఆఫీసులో సీరియస్‌గా జరుగుతోంది. ఇతర క్రియేటివ్ & కంటెంట్ రైటింగ్ సర్విసెస్ కూడా ఇదే ఆఫీస్‌లో ఫుల్ స్వింగ్‌లో జరుగుతున్నాయి. కొన్ని ఈవెంట్స్ ప్లానింగ్‌లో కూడా బిజీగా ఉన్నాం.    

హాట్ న్యూస్ ఏంటంటే - ఈ నెలలోనే మా ఆఫీసుని సుచిత్ర వైపు షిఫ్ట్ చేస్తున్నాం. 

ఒక ఇండిపెండెంట్ డూప్లెక్స్ హౌజ్ లోకి. 

"ఫిలిం ఇండస్ట్రీకి దూరమవుతుంది" కదా అని కొందరు మిత్రులన్నారు. 12 కిలోమీటర్లు పెద్ద దూరం కాదన్నది నా అభిప్రాయం. 

ముంబైలో ఒక్కో ఫిలిం ప్రొడక్షన్ ఆఫీసు సిటీకి ఒక్కో మూలన ఉంటుంది. 

కంఫర్ట్ ముఖ్యం. 

ముఖ్యంగా - సీరీస్ ఆఫ్ ప్రాజెక్ట్స్ చేస్తున్నప్పుడు అన్ని విధాలుగా మన సౌలభ్యం మనకు ముఖ్యం. 

మనతో అవసరమున్నవాళ్ళు మన దగ్గరికొస్తారు. మనకు అవసరమున్నవాళ్ళ దగ్గరికి మనం వెళ్తాం. అవసరమైనప్పుడు, మధ్యలో ఎక్కడైనా హోటెల్లో కూడా మీటింగ్స్ పెట్టుకోవచ్చు. 

ఆఫీసు ఫిలిమ్‌నగర్‌లో ఉన్నదా, ఎర్రగడ్డలో ఉన్నదా, సుచిత్రలో ఉందా అన్నది కాదు పాయింట్. 

ఏం చేస్తున్నాం, ఏం సాధించబోతున్నాం అన్నదే అసలు పాయింట్. 

- మనోహర్ చిమ్మని 

ఒక యాక్సిడెంట్ జీవితాన్నే మార్చివేస్తుంది!

సరిగ్గా ఇదే సమయానికి, 12 ఏళ్ళక్రితం, బంజారాహిల్స్‌లోని పిజ్జా కార్నర్ ఎదురుగా జరిగిన యాక్సిడెంట్ నా మొత్తం జీవిత గమనాన్నే మార్చివేసింది. 

ఇప్పుడు ఒక్క 2 నిమిషాలు కళ్ళు మూసుకొని ఆలోచిస్తే అర్థమవుతోంది ఏంటంటే... ఈ 12 ఏళ్ళు కూడా నా సమయాన్ని నిజంగా నేను వృధా చేసుకున్నాను. తలకి, ఛాతీకి, చేతులకి బాగా దెబ్బలు తగలటం... 17 ముక్కలైన నా ఎడమ కాలు నిండా నట్స్, బోల్ట్స్, రాడ్స్ ఉండటం పెద్ద విషయం కాదు. 12 ఏళ్ళ క్రితం నా జీవితానికి దొరికిన రెండో అవకాశాన్ని సద్వినియోగం చేసుకోలేకపోయాను. ఇది వాస్తవం. 

Not too late... 

Life is f*cking beautiful now. 

కట్ చేస్తే -

అందుకే నాకు ఫేస్‌బుక్ అంటే ఎక్కడో ఓ మూల చాలా ప్రేమ. ఇలాంటివి అప్పుడప్పుడు గుర్తుచేస్తుంటుంది. మనల్ని మనం మరొక్కసారి విశ్లేషించుకొనేలా చేస్తుంది. 

బై ది వే... ఈ యాక్సిడెంట్ తర్వాత నేను బెడ్ రెస్ట్‌లో ఉన్న 8 నెలల్లోనే నా బ్లాగ్ మొదలెట్టాను. తెలుగు యునికోడ్ టైపింగ్ గురించి కూడా అప్పుడే తెలుసుకున్నాను!   

- మనోహర్ చిమ్మని 

హాట్‌చిప్స్ సేల్స్‌మన్ నుంచి ఫిలిం ఇండస్ట్రీలో కెమెరామన్ దాకా!

నేను బంజారా హిల్స్‌లో ఉన్నప్పుడు, పక్కనే ఒక హాట్ చిప్స్ షాప్ ఉండేది. 

అందులో అప్పుడప్పుడూ వెళ్ళి చిప్సూ అవీ కొనుక్కునేవాణ్ణి. 

దాంట్లో చిప్స్ తూకం వేసి ప్యాక్ చేసి ఇచ్చే ఒక తమిళియన్ బాయ్ నన్ను బాగా అబ్జర్వ్ చేసేవాడు. బాగా పలకరించేవాడు.

అక్కడున్న 5 నిమిషాల్లో నన్ను సినిమాలకు సంబంధించి ఏదో ఒకటి అడుగుతుండేవాడు. వాడి ఉత్సాహం చూసి, నేను కూడా ఓపిగ్గా చెప్పేవాన్ని.

కట్ చేస్తే - 

సుమారు 14 ఏళ్ళ తర్వాత ఉన్నట్టుండి ఫేస్‌బుక్‌లో నాకు కనెక్ట్ అయ్యి "నేను ఫలానా" అని పరిచయం చేసుకున్నాడు అదే కుర్రాడు. 

"మిమ్మల్ని చూసి, మీతో మాట్లాడిన తర్వాతే నేను సినిమాల్లోకి రావాలనుకున్నాను అప్పుడే. కాని, మీకు చెప్పలేకపోయాను. తర్వాత, చెన్నై వెళ్ళి ఫిలిం ఇండస్ట్రీలో చేరాను. ఇప్పుడు నేను కెమెరామెన్‌గా చేస్తున్నాను. మీరే నాకు ఇన్‌స్పిరేషన్... అంటూ చెప్పుకొచ్చాడు. 

నేను షాక్. 

నాకు తెలీకుండానే నావల్ల ఇంకొకడు ఈ పద్మవ్యూహంలో ఇరుక్కున్నాడన్నమాట! :-)

అతని పేరు కూడా సెంథిలే కావడం ఇంకో గమ్మత్తు. 

(తెలుగు ఇండస్ట్రీలో పాపులర్ డిఓపి సెంథిల్, నేను మొదటిసారిగా బ్లాక్‌బస్టర్ పబ్‌లో కలుసుకున్నాం. అప్పుడతను "ఆర్య" సినిమాకు పనిచేస్తున్నాడు. అది వేరే కథ.)  

- మనోహర్ చిమ్మని 

బ్లాక్‌బస్టర్ కథ

"నా దగ్గర మంచి బ్లాక్‌బస్టర్ హిట్ స్టోరీ ఉంది సర్. మహేశ్‌బాబుకైనా, జూనియర్ ఎన్టీఆర్‌కైనా, అల్లు అర్జున్, రామ్‌చరణ్... ఎవరికైనా సూట్ అవుతుంది. మీరు తీస్తా అంటే స్టోరీ ఫ్రీగా ఇస్తా!" 

కొంచెం అటూఇటూగా ఇలాంటి డైలాగ్ గత కొన్నేళ్ళుగా వింటున్నాను. 

ఇలా చెప్పేవాళ్లంతా కొత్తగా రైటర్ కావాలనుకునేవాళ్ళు. లేదంటే అసలు సినిమాఫీల్డుతో సంబంధం లేనివాళ్ళు. 

రెండో కేటగిరీవాళ్ళను మనం పట్టించుకోనవసరం లేదు...

వీళ్ళ ఉద్దేశ్యం ఏంటంటే, సినిమాకు ఎవడైనా కథ రాయొచ్చు. అసలు రాసే అవసరం కూడా లేదు. నోటితో ఒక 5 నిమిషాలు చెప్తే సరిపోతుంది అని! 

వీళ్ళ ఫీల్డ్స్ వేరు, వీళ్ళు వేరు. ఎదుటివాడు సినిమావాడైతే చాలు... నానా ఉచిత సలహాలిస్తుంటారు. ఫేస్‌బుక్‌లో సినిమా కథ గురించి పోస్టులమీద పోస్టులు పెడుతుంటారు.  

ఇదంతా ఒక కేటగిరీ. వీళ్ళకు ప్రతి ఫీల్డులో ప్రతి విషయం తెలుసు అని ఫీలింగ్. క్వింటాళ్ళ కొద్దీ ఈగో. నిజంగా ఫీల్డు ఎలా ఉంటుందో, ప్రాక్టికాలిటీ ఏంటో వాళ్ళకు అవసరం లేదు. వాళ్ళు అనుకున్నదే ఫీల్డు. వాళ్ళు అనుకున్నదే కథ. వాళ్ళు చెప్పేలాగే సినిమా ఉండాలి.  

వీళ్ళని మనం పట్టించుకోనవసరం లేదు. ఇదొక సైకలాజికల్ డిజార్డర్. అంతకంటే ఏం లేదు. 

కట్ చేస్తే -

ఫిలిం రైటర్ కావాలనుకొని వచ్చేవాళ్ళ గురించే నా బాధంతా. 

ఫిలిం రైటర్ ప్రొఫెషన్ చాలా మంచి ప్రొఫెషన్. ఒక మంచి స్క్రిప్టు సక్సెస్ అయితే చాలు. డిమాండులో ఉంటారు. ఒక పెద్ద హీరోకి స్క్రిప్ట్ ఇవ్వగలిగిన రైటర్ పారితోషికం బ్రహ్మాండంగా ఉంటుంది. 

ఇప్పుడు దేశంలోనే అత్యధిక పారితోషికం తీసుకుంటున్న సినీ కథారచయిత విజయేంద్రప్రసాద్ పారితోషికం నా దగ్గరున్న సమాచారం ప్రకారం సుమారు 3 నుంచి 5 కోట్లు. ఇది ఆశ్చర్యపడాల్సిన అవసరం లేని నిజం. ఒక సినిమాను వందల కోట్లలో నిర్మిస్తున్నప్పుడు, ఆ సినిమాకు మూలమైన కథను సృష్టించిన రైటర్‌కు ఒక 5 కోట్ల పారితోషికం ఇవ్వటం గొప్ప విషయమేం కాదు. అలా ఇవ్వటం న్యాయం కూడా.  

ఇంత పవర్ ఉన్న ఫిలిం రైటింగ్ ప్రొఫెషన్‌లోకి రావాలకునే కొత్త రచయితలు ఎంత సీరియస్‌గా ఆ స్కిల్‌ను నేర్చుకోవాలి? అందులో సక్సెస్ కావడానికి ఎంత ప్లాన్ ఉండాలి? ఎంత కష్టపడాలి? 

కాని, ఇదంతా వద్దు. రైటర్ అయిపోవాలి. ఎలా సాధ్యం? 

"బ్లాక్‌బస్టర్ కథ ఉంది, చెప్తా" అంటారు. చెప్పలేరు. 

ఒక పూర్తి స్క్రిప్టు రాసింది ఏదైనా ఉందా... అంటే నో. 

సంవత్సరమైనా, రెండేళ్ళయినా మళ్ళీ కలిసినప్పుడు మళ్ళీ ఇదే పాట... "బ్లాక్‌బస్టర్ కథ ఉంది". ఫుల్ స్క్రిప్ట్ ఏదైనా రాశావా అంటే నో. 

మంచి రైటింగ్ స్కిల్స్ ఉండి, అంతకు ముందు పెద్ద పెద్ద రైటర్స్ దగ్గర అసిస్టెంట్స్‌గా కొన్నేళ్ళు పనిచేసి, సంవత్సరంలో 365 రోజులూ ఒక తపస్సులా పూర్తి స్క్రిప్టులు రాస్తూ తిరుగుతున్నవాళ్లకే అవకాశాలు అంత ఈజీగా దొరకటం లేదు. 

అలాంటిది...    

ఊరికే రొటీన్‌గా "కథ చెప్తా" అంటూ తిరుగుతూ, వాళ్ళ జీవితంలో ఎంత విలువైన సమయం వృధా చేసుకుంటున్నారో ఈ ఔత్సాహిక రచయితలు తెలుసుకోగలిగితే బాగుండు...

- మనోహర్ చిమ్మని 

డిజిటల్ యుగంలో ఆఫీస్ అవసరమా?

కేఫే మిలాంజ్. బియాండ్ కాఫీ.  

ఇరానీ హోటల్. కాఫీ డే. 

కేబీఆర్ పార్క్. నెక్లెస్ రోడ్డు. 

ఐమాక్స్ లాబీలు. ట్యాంక్ బండ్. 

యాత్రి నివాస్. సినీ ప్లానెట్

స్టూడియోలు, ల్యాబ్స్

ప్రివ్యూ థియేటర్లు, పబ్స్... 

ఈ డిజిటల్ సోషల్ మీడియా యుగంలో... చాలా వ్యాపారాలకు, వృత్తులకు అసలు ఆఫీస్ అవసరం లేదు. 

సినిమాలకు కూడా.

ట్రెడిషనల్ పధ్ధతిలో, ఎప్పుడూ ఒకే నాలుగు గోడల మధ్య కూర్చుని పని చేయడానికి ఇప్పుడు ఎవరూ ఇష్టపడటంలేదు. 

ముఖ్యంగా... లో అండ్ మిడ్ రేంజ్ సినిమాల విషయంలో ఇప్పుడు ఈ ట్రెండ్ పాక్షికంగానయినా అమలవుతుండటం ఒక మంచి పరిణామం. 

సినిమా నిర్మాణానికి సంబంధించిన పని ఏదయినా ఇప్పుడు ఊహించని విధంగా సూపర్‌ ఫాస్ట్‌గా జరిగిపోతున్న రోజులివి. మొబైల్, వాట్సాప్, ఫేస్‌బుక్, ఈమెయిల్, స్కైప్, జూమ్... ఇలా ప్రతి ఆధునిక మీడియా సాధనం సినిమా నిర్మాణానికి ఏదోరకంగా బాగా ఉపయోగపడుతోంది.

కట్ చేస్తే - 

నేను "లైక్‌మైండెడ్ టీమ్" అని ఎప్పుడూ నా ఆలోచనలకు సూటయ్యే టీమ్‌ను వెతుక్కుంటూ ఉండటం వెనకున్న కొన్ని అతిముఖ్యమైన కారణాల్లో ఇది ఒకటి. 

నాలుగు గోడల మధ్య కూర్చొని - వాడి గురించి వీడి గురించి సొల్లు మాట్లాడుకొంటూ టైమ్ వేస్ట్ చేసుకోవటం కంటే అసలు ఆఫీసు లేకపోవడం బెటర్. 

బడ్జెట్ చాలా మిగుల్తుంది. దాన్ని చివర్లో ఫిలిం ప్రమోషన్‌కు వాడుకోవచ్చు. 

"షో లేకపోతే ఎలా" అని ప్రొడ్యూసర్లు, ఇన్వెస్టర్లు ఇలాంటి బోల్డ్ స్టెప్‌కు ఒప్పుకోరు కాని, చిన్న బడ్జెట్ & మిడ్ రేంజ్ బడ్జెట్ సినిమాలకు అసలు ఆఫీసు అవసరం లేదు.     

ఆఫీసు లేకుండానే మిలియనేర్లు, బిలియనేర్లు అయినవాళ్ళు ప్రపంచవ్యాప్తంగా చాలా మంది ఉన్నారు. అంతర్జాతీయంగా చాలా ప్రొఫెషన్స్‌లో ఇప్పుడిదే ట్రెండ్ నడుస్తోంది.     

My dream is to dissolve my office altogether, go paperless, and basically only have my laptop as an office. 

I am almost on the verge of achieving this by the end of 2024. Not just for film production. But for any other creative activity and entrepreneurship. 

- మనోహర్ చిమ్మని 

ఎవరు ఎక్కడి నుంచయినా ఫిలిం ప్రొడక్షన్ చేయొచ్చు!

సినిమా ఆఫీసు అంటే ఫిలిమ్‌నగర్ చుట్టుపక్కలే ఉండాలా? 

అసలు సినిమా తీయడానికి ఒక ఆఫీసనేది నిజంగా అవసరమా?   

కొత్తగా సినిమా తీయాలనుకొనేవాళ్ళందరికీ ఈ రెండూ చాలా ముఖ్యమైన ప్రశ్నలు. 

కట్ చేస్తే - 

ఫిలిం ప్రొడక్షన్ ఆఫీసు అనేది ఫిలిమ్‌నగర్ చుట్టుపక్కలే ఉండాలని రూలేం లేదు. అలా ఆలోచించడం అనేది ఉట్టి ట్రెడిషనల్ థింకింగ్. 

ఇప్పుడా అవసరం లేదు.

ఎవరు ఎక్కడి నుంచయినా ఫిలిం ప్రొడక్షన్ చేయొచ్చు. 

ఉదా: శేఖర్ కమ్ముల తన ఆఫీసు పద్మారావు నగర్‌లోనే పెట్టుకొని హాయిగా బోల్డన్ని హిట్ సినిమాలు తీశాడు. 

మనకు సౌకర్యం అనిపించినచోట ఎక్కడైనా ఆఫీసు పెట్టుకోవచ్చు. మనతో అవసరం ఉన్నవాళ్ళు మనదగ్గరికొస్తారు. మనకు ఎవరితోనైనా అవసరముంటే మనం వాళ్లదగ్గరికి వెళ్తాం. దట్ సింపుల్.  

(అసలు సినిమా తీయడానికి నిజంగా ఆఫీసు అవసరమా అన్నదాని గురించి ఇంకో బ్లాగులో మాట్లాడుకుందాం.)     

- మనోహర్ చిమ్మని