Live Life to the Fullest

Concentrate all your thoughts upon the work at hand. The sun’s rays do not burn until brought to a focus.
               
ముందు పని. తర్వాతే ఏదైనా...

నేను చేయాల్సిన సినిమాలు, వెబ్ సీరీస్‌లు, మ్యూజిక్ వీడియోలు, పబ్లిష్ చెయ్యాల్సిన పుస్తకాలు, పూర్తిచేయాల్సిన ఇతర పనులు, బాధ్యతలు చాలా ఉన్నాయి.

సో మచ్ టు డు, సో లిటిల్ టైమ్...

ఒక యాక్సిడెంట్‌లో అప్పుడెప్పుడో 8 ఏళ్ల క్రితం ఆపరేట్ అయిన నా ఎడమకాలుకు, ఇన్నేళ్లతర్వాత మళ్లీ ఓ చిన్న సమస్య వచ్చింది.

అది కూడా అనుకోకుండా జరిగిన నా నిర్లక్ష్యం వల్లనే...

కాలు లోపలున్న ఇంప్లాంట్స్ ఎప్పుడో తీయించాల్సింది. ఆ పని చేయలేదు.

"తీయించకపోయినా పర్లేదు" అని కూడా చెప్పిన డాక్టర్స్ మాటకే విలువిచ్చానని నన్ను నేను సమర్థించుకొన్నా, చాలావరకు అది నిజం కాదు.

కోరితెచ్చుకొన్న కొన్ని వ్యక్తిగత సమస్యలు, వృత్తిపరమైన తలనొప్పులు, ఊహించని ఆలస్యాలు... అన్నీ... నేనీ అతిముఖ్యమైన విషయంపట్ల నిర్లక్ష్యం వహించడానికి కారణమయ్యాయి.

"చిన్న సర్జరీనే కదా... ఇంక అయిపోవచ్చింది... ఒక వారంలో ఫ్రీ అవుతాను... అప్పుడు వెంటనే సర్జరీ చేయించుకొంటాను"... అనుకొంటూ, అనుకొంటూ... చూస్తుండగానే నెలలు గడిచాయి.

ఇప్పుడిక పరిస్థితి తప్పనిసరి అయి కూర్చుంది.

ఉపయోగించినా, ఉపయోగించకపోయినా... 'ఎల్బో స్ట్రెచ్' అనబడే ఒక సపోర్టింగ్ స్టిక్ ఇప్పుడు నాచేతిలో తప్పనిసరి. రోడ్డు దాటాలన్నా, మెట్లు ఎక్కాలన్నా, దిగాలన్నా పక్కన ఒకరు తప్పనిసరిగా ఉండటం అవసరం.

సర్జరీకి ఈ నెలాఖరుకు ముహూర్తం పెట్టుకున్నాను. అప్పటివరకు కూడా రెస్ట్ తీసుకొనే అవకాశంలేదు. తీసుకోవల్సిన జాగ్రత్తలన్నీ తీసుకొంటూనే పనిచేస్తున్నాను. జర్నీలు కూడా చేస్తున్నాను.

కట్ చేస్తే -

ఈ బ్లాగ్‌లో ఇదే చివరి పోస్ట్.

సుమారు 8 సంవత్సరాల సహచర్యం తర్వాత, నాకెంతో ప్రియమైన నా బ్లాగ్ "నగ్నచిత్రం"కు
ఈరోజు గుడ్‌బై చెప్తున్నాను.

దస్విదానియా. సయొనారా. గుడ్‌బై. సెలవు. 

"మైండ్ చేంజెస్ లైక్ వెదర్" అన్నారు.

ఇంతకుముందు కూడా రెండు మూడుసార్లు ఇలా గుడ్‌బై చెప్పాలని చాలా గట్టిగా అనుకొన్నాను. కానీ, అంత ఈజీగా ఆ పని చేయలేకపోయాను.

కొన్ని అలవాట్లు అంత ఈజీగా వదలవు.

కానీ, ఇప్పుడు మాత్రం ఊరికే అనుకోవడం కాదు. నిజంగా ఈ విషయంలో నిర్ణయం తీసేసుకున్నాను.

ప్రాధాన్యాలు చాలా ఉన్నాయి. వాటిలో కొన్నిటికి నా బ్లాగ్ కూడా ఉపయోగపడొచ్చు. కానీ, ఆ పని ట్విట్టర్, ఫేస్‌బుక్, ఇన్స్‌టాగ్రామ్‌ల ద్వారా కూడా నేను చేయగలను.

కట్ టూ 'సెలెక్టివ్ మెమొరీ' -

ఈ బ్లాగ్‌లోని కొన్ని ఎన్నికచేసిన బ్లాగ్ పోస్టులతో "నగ్నచిత్రం" పేరుతో తీరిగ్గా, ఒక ఏడాది తర్వాత ఒక పుస్తకం తప్పక పబ్లిష్ చేస్తాను.

అది నా జ్ఞాపకం కోసం.

నగ్నచిత్రం పుస్తకం పీడీఎఫ్ ఫ్రీగా ఆన్‌లైన్‌లో పెడతాను. నా ప్రియమైన బ్లాగ్ రీడర్స్ కావాలనుకొంటే దాన్ని డౌన్‌లోడ్ చేసుకొని చదువుకోవచ్చు.

ఇప్పటికే, ఈ బ్లాగ్‌లో రాసిన కొన్ని పోస్టులు, దినపత్రికల్లో వచ్చిన మరికొన్ని నా ఆర్టికిల్స్ కలెక్షన్‌తో కలిపి, కేసీఆర్ గారి మీద ఒక పుస్తకం అతి త్వరలో పబ్లిష్ చేస్తున్నాను.

కొంత గ్యాప్ తర్వాత, నేను ఎప్పటినుంచో అనుకొంటున్న ఒక కొత్త బ్లాగ్‌తో మళ్లీ నా బ్లాగింగ్ జర్నీ ప్రారంభిస్తాను. కానీ, దానికి ఇంకా చాలా టైమ్ ఉంది.

ఈలోపు నేను చేయాల్సిన సినిమాలు, వెబ్ సీరీస్‌లు, మ్యూజిక్ వీడియోలు, పబ్లిష్ చెయ్యాల్సిన పుస్తకాలు, పూర్తిచేయాల్సిన ఇతర పనులు, బాధ్యతలు చాలా ఉన్నాయి.

సో మచ్ టు డు, సో లిటిల్ టైమ్... 

ఎందరో మహానుభావులు. అందరికీ వందనాలు. :)   

అన్ని కరోనాలు వైరస్‌లు కావు!

ఉదాహరణకు ఈ ఫోటోలోని అమ్మాయి...

లోపల్లోపల ఎంత భయంగా ఉన్నా... 'కరోనా' మీద లెక్కలేనన్ని కార్టూన్లు, మీమ్‌లు, టిడ్‌బిట్స్, ఎట్సెట్రా బోల్డన్ని వస్తున్నాయి.

సోషల్‌మీడియాలో క్రియేటివిటీ గురించి చెప్పేదేముంది?

ఈ ఫోటో కూడా అలాంటి క్రియేటివిటీలోంచి పుట్టిందే. ఆ అమ్మాయి షర్టుకున్న నేమ్ బ్య్యాడ్జ్ మీద 'కరోనా' అని ఉంది! 

ప్రపంచవ్యాప్తంగా వణికిస్తున్న కరోనా పుణ్యమాని మన సంస్కృతికి మళ్ళీ ఒక ఊపు వచ్చిందనిపిస్తోంది...

ఇప్పుడు ఎక్కడకెళ్లినా, ఎవరెదురైనా.. రెండుచేతులు జోడించి చక్కగా "నమస్కారం" పెడుతున్నారు. పెద్దా చిన్నా అంతా.

ఇది చేయలేనివాళ్ళు మామూలుగా "హాయ్" అంటూ చేయి ఊపుతున్నారనుకోండి. అది వేరే విషయం.

పలకరింపు విషయంలో మన "నమస్కారం" అన్నిరకాలుగా ఒక మంచి పధ్ధతి.

నా ఉద్దేశ్యంలో షేక్ హాండ్ అంత పరమ చెత్త అలవాటు ఇంకోటిలేదు...

పొద్దునలేస్తే కనీసం ఒక వందమందికి షేక్‌హాండిస్తూ పలకరిస్తాం. వారిలో ఎంతమంది చేతులు ఎంత పరిశుభ్రమైనవో ఎవ్వరైనా చెప్పగలరా?

ఎంతమంది జస్ట్ అప్పుడే ముక్కులో, మూతిలో, చెవిలో వేళ్ళు పెట్టుకొని ఉంటారు? ఎంతమంది ఎక్కడెక్కడో గోక్కొని ఉంటారు? ఎంతమంది అప్పుడే వాష్‌రూమ్‌కు వెళ్లి 'పాటపాడి' వచ్చుంటారు... చేతులు కడుక్కోకుండా...?!

నా అంచనా ప్రకారం ఒక 5% మంది మాత్రమే పై విషయాల్లో చాలా శుభ్రత పాటిస్తారు. మిగిలిన 95% మంది విషయంలో... షేక్ హాండిచ్చినవాళ్ళ ఖర్మ అనుకోవడం తప్ప మనం చేసేదేంలేదు.

అలాగని మనం రోజూ షేక్‌హాండిచ్చే వందమందిలో ఆ 5% మిస్టర్ నీట్స్, 95% డర్టీ డ్రాగన్స్  ఎవరన్నది ఎమ్మారై తీసినా ఎవరూ అంత ఈజీగా కనుక్కోలేరు.

ఈ టెన్షన్ కంటే సింపుల్‌గా ఒక "నమస్కారం" బెటర్...  

పబ్లిక్ అయిపోయిన పర్సనల్ డైరీ!

ఒకప్పుడు అందరికీ పర్సనల్‌గా డైరీలు రాసుకొనే అలవాటుండేది.

వాటిని ఎవరైనా పొరపాటున ఓపెన్ చేస్తే ఏదో అయిపోయినట్టు రోజులకి రోజులు విలవిల్లాడిపోయేవాళ్లం.

సోషల్ మీడియా పుణ్యమా అని ఇప్పుడా సున్నితత్వం, ఆ ఫీలింగ్స్ మనలో తుడిచిపెట్టుకుపోయాయి.

పర్సనల్ అంటూ ఇప్పుడేమీ లేదు. అంతా పబ్లిక్కయిపోయింది. మొత్తం ఆన్‌లైన్లో పెట్టేస్తున్నారు.

తాము సోషల్‌మీడియాలో పెట్టినవి అందరూ చదవకపోతేనే ఇప్పుడు బాధపడిపోతున్నారు జనాలు! 

పుట్టినరోజులు, పెళ్లిరోజులు, జీవనసహచరితో/సహచరునితో క్లోజ్ ఫోటోలు, వారిమధ్య గొడవలు, సరసాలు, లవర్స్, వారి లాంగ్‌డ్రైవ్‌ల వివరాలు, విరహాలు, ఆఖరికి తల్లి మరణిస్తే స్మశానంలో ఖననం చేస్తున్న సమయంలో ఫోటోలు... ఇంతకుమించిన ఉదాహరణలు ఇంకేం కావాలి?

దారుణం ఏంటంటే, ఆమధ్య ఒకతను ఆత్మహత్య చేసుకొంటూ ఫేస్‌బుక్‌లో లైవ్ పెట్తడం!

మనం ఎంత వద్దనుకున్నా, మనం రాస్తున్నప్పుడు అప్పటి మన మానసిక, వ్యక్తిగత, సాంఘిక స్థితి... ఏదోరకంగా... ప్రత్యక్షంగానో పరోక్షంగానో మన రాతల్లో కనిపిస్తుంది.

ఎంతో కంట్రోల్ ఉంటే తప్ప దాన్ని అణచలేం.

కొన్ని పరిమితులకు లోబడి, అసలు అలా అణచాల్సిన అవసరం లేదు.

మనిషికి ఒక "ఔట్‌లెట్" కావాలి. అది ఏరూపంలో అయినాకావచ్చు. బాధో, సంతోషమో అలా బయటకెళ్లిపోవాలి. లేదంటే బ్రతకలేడు.

ఇప్పటి జీవనశైలిలో అంత వత్తిడి ఉంది.

ఇది చాలదన్నట్టు - ఇప్పుడు ఫేస్‌బుక్‌లోనే వాట్సాప్ బటన్‌ను కూడా తగిలించేస్తున్నాడు జకెర్‌బర్గ్!

ఇంక జనాల చేతుల్లో మొబైల్స్ అసలు ఖాళీగా ఉంటాయా?

కొసమెరుపు ఏంటంటే, ఇన్నిరకాలుగా జనాలను ఫేస్‌బుక్‌కు ఎడిక్ట్ చేస్తున్న మార్క్ జకెర్‌బర్గ్ చేతిలో అసలెప్పుడూ మొబైల్ ఉండదు!

దటీజ్ బిజినెస్...