నేను కథలు రాయడం మర్చిపోయి చాలా ఏళ్లయింది. ఎన్నేళ్లయిందో కూడా నాకు సరిగ్గా గుర్తుకు రావడం లేదు.
'కోణార్కలో కదిలిన శిల్పం'... నేను రాసిన చివరి కథ అని మాత్రం నాకు గుర్తుంది. 'వార్త ' ఆదివారం అనుబంధంలో అచ్చయిన ఈ కథ తర్వాత, నేనీ మధ్య అసలు కథలే రాయలేదు. కారణం ప్రత్యేకంగా ఏమీలేదు.
నగరజీవితపు అంతులేని అగమ్యాల వెంట అడుగులేసుకొంటూ వెదికితే వెయ్యి కారణాలు దొరుకుతాయి. కాని, వాటి గురించి ఇప్పుడు నేనాలోచించటం లేదు.
ఇప్పుడు నేను ఆలోచిస్తున్నది... ఈ ప్రపంచంలోనే నాకత్యంత ప్రీతిపాత్రుడయిన నా మిత్రుడు, నా ఆత్మ గురించి.
పేరు 'మిస్టర్ ఎక్స్' అనుకుందాం.
ఈ క్షణం నేను వాడిగురించే ఆలోచిస్తున్నాను...
నలభై వేల సంవత్సరాల ఘన చరిత్ర రాసుకొన్న మనిషి నాగరికతను, శాస్త్రసాంకేతిక రంగాల్లో అతడు సాధించాననుకొన్న ఎన్నో విజయాలను పరిహసిస్తూ, కనీసం కంటికి కనిపించే రూపం కూడా లేని ఒకానొక వైరస్ విసిరిన ఛాలెంజ్‌కు ప్రపంచం మొత్తం లిటరల్లీ అన్నీ మూసేసుకొని అల్లల్లాడుతున్న వేళ...
గత కొన్నిరోజులుగా నేనసలు రాత్రిళ్ళు పూర్తిగా నిద్రపోవటంలేదు. నాకిష్టమైన పుస్తకాలు చదువుతున్నాను. లాక్‌డౌన్ తర్వాత ఒక్క నిమిషం కూడా వృధా కాకుండా ఏం చేయాలో, ఎంత తొందరగా నేను కోరుకొన్న ఫ్రీడమ్ సాధించుకోవాలో జాగ్రత్తగా ప్లాన్ చేసుకొంటున్నాను. ఎప్పుడైనా మరీ టెన్షన్‌గా అనిపించినప్పుడు, సోషల్ మీడియాలో ఏదో ఒక నాన్సెన్స్ పోస్ట్ చేస్తూ రిలాక్స్ అవుతున్నాను.
పగలు కూడా ఎప్పుడు నిద్రపోతున్నానో, ఎప్పుడు తింటున్నానో కూడా నాకసలు గుర్తుండటం లేదు. కొన్ని కొన్నిసార్లు అది రాత్రో పగలో కూడా నాకు వెంటనే తెలియటం లేదు.
బాగా ఆలోచిస్తే, నిజంగానే గుండె ఆగిపోయే ఇలాంటి పరిస్థితుల్లో... ఉన్నట్టుండి నిన్న అర్థరాత్రి తర్వాత మిస్టర్ ఎక్స్ నాకు కాల్ చేశాడు.
"ఏంటి విషయం!?" కంగారుగా అడిగాను.
"నువ్వు అర్జంట్‌గా ఒక కథ రాయాలి" అన్నాడు మిస్టర్ ఎక్స్.
"ప్రొడ్యూసర్ దొరికాడా?" ఆశ్చర్యంగా అడిగాను.
"సినిమా కథలు కావాలంటే నేనే నీకు వారానికో స్క్రిప్టిస్తా! ఏముంది... ఓ రెండు కొరియన్ సినిమాలు, రెండు స్పానిష్ సినిమాలు చూస్తే చాలు. అంత ఓపిక లేకపోతే, ఫ్లాపయిన రెండు హిందీ సినిమాలు చూడు"
తను ఏం చెబుతున్నాడో నేను వినటంలేదు.
"నీకు చదవటం బాగా అలవాటు కదా... లత సాహిత్యం చదువు, సులోచనారాణి నవళ్లు చదువు...కావల్సినన్ని ట్రెండీ స్క్రిప్టులు రాసుకోవచ్చు"
నేను వినటంలేదు. మిస్టర్ ఎక్స్ గురించే ఆలోచిస్తున్నాను...
ఇంత రాత్రప్పుడు కాల్ చేసి, ఇలాంటి సెటైర్లు వేసే అంత టైమ్ లేదు వాడికి. పైగా వాడిప్పుడున్న మానసిక పరిస్థితి నాకు బాగా తెలుసు. మరెందుకు కాల్ చేసాడు?
"విషయం చెప్పు" అన్నాన్నేను.
"చెప్పాగా... నువ్వు వెంటనే ఒక కథ రాయాలి"
"ఏం కథ?"
"మా కథే"
నేను ఏం మాట్లాడకుండా అలా వింటుండిపోయాను.
"తను ఇప్పుడెలా ఉందో నాకు తెలియదు. తెలుసుకొనే అవకాశం కూడా లేకుండా చేసింది. నానా రిస్ట్రిక్షన్స్‌తో నన్ను కట్టిపడేసింది. ఫోన్ కూడా చేయొద్దంది"
ఇంకా అలాగే ఏం మాట్లాడకుండా వింటున్నాను.
"తనకు అవసరం లేకపోవచ్చు... కాని, తన గురించి ఇప్పుడు... ఈ క్షణం... నేనెలా ఫీలవుతున్నానో, ఎంత బాధపడుతున్నానో తనకు తెలిస్తే బాగుండు అనుకొంటున్నాను"
నేనేం మాట్లాళ్లేదు.
"వద్దు అని... తను అంతలా ఫిక్స్ అయిపోయింతర్వాత నేనిలా మళ్ళీ తనని ఇబ్బంది పెట్టడం కరెక్టు కాదు. నాకు తెలుసు. కాని... మా ప్రేమకు బ్రేకప్ ఏంట్రా?!... నేనా ఆలోచననే తట్టుకోలేకపోతున్నాను"
ఫోన్ పెట్టేశాడు మిస్టర్ ఎక్స్.
'మా ప్రేమ’ అన్న మాటను వాడు ఎంత స్ట్రెస్ చేస్తూ అన్నాడో నాకు బాగా అర్థమయింది. ఈ రొటీన్ కోపతాపాలు, ఈగోలు, మిస్అండర్‌స్టాండింగ్స్ వంటి అర్థంలేని కారణాలన్నిటికీ అతీతమైంది వారి ప్రేమ అని వాడి ఉద్దేశ్యం.
ప్రపంచంతో సంబంధం లేని రిలేషన్‌షిప్ అది. ప్రపంచాన్ని పట్టించుకోని రిలేషన్‌షిప్ అది.
అవును మరి... సమాజంలోని సోకాల్డ్ కట్టుబాట్లను బ్రేక్ చేస్తూ వాళ్లు సృష్టించుకొన్న బంధానికి కొత్తగా మళ్ళీ బ్రేకప్ అనేది నిజంగా అర్థంలేనిది.
నెమ్మదిగా లేచి నా గదిలోంచి బయటకొచ్చాను. హాల్లో నడుస్తూ, వాల్‌క్లాక్ వైపు చూశాను. అర్థరాత్రిదాటి యాభై నిమిషాలవుతోంది.
మెయిన్ డోర్ తీసుకొని, బయట కారిడార్ చివరిదాకా నడిచాను.
ఎదురుగా చెట్లు, నిర్మానుష్యమైన రోడ్లు, లైట్‌పోల్స్‌తో ... సుమారు ఒక నాలుగు వందల ఫ్లాట్లు, ఇండిపెండెంట్ విల్లాలున్న మా గేటెడ్ కమ్యూనిటీ ఆ క్షణం నాకు కొత్తగా కనిపించసాగింది.
నేను నిల్చుని ఉన్న రెండో ఫ్లోర్ నుంచి, నియాన్ లైట్ల వెలుగులో మెరుస్తూ, నా ఎదురుగా కనిపిస్తున్న మా కమ్యూనిటీ క్లబ్ రోడ్దుమీద, ఉన్నట్టుండి ఒక జంట నడుస్తూ కనిపించింది.
చేతులు గట్టిగా పట్టుకొని, ఒకరిమీదకు ఒకరు మైకంగా వాలిపోయి, 'చుట్టూ ఉన్న మీ ప్రపంచంతో మాకేం పని... మేమే మా ప్రపంచం' అన్నట్టుగా నడుస్తున్న ఆ జంట మరెవరో కాదు - మిస్టర్ ఎక్స్, అతని ప్రేయసి లాలస.
ఒక్కసారిగా తలవిదిలించి చూశాను.
నేననుకున్నది భ్రమ. వాళ్లు మిస్టర్ ఎక్స్, లాలస కాదు. ఎవరో పక్క బ్లాక్‌లో జంట.
వెంటనే లోపలికి వెళ్ళి, నా గది తలుపు వేసేసుకున్నాను. నా లాపీ తెరిచి, టైప్ చేయడం ప్రారంభించాను.
మిస్టర్ ఎక్స్...
***
మిస్టర్ ఎక్స్ ఒక విచిత్రమైన వ్యక్తి.
వరంగల్ ఏవీవీ హైస్కూల్లో నా తొమ్మిదో తరగతి అయిపోయాక వచ్చిన వేసవి సెలవుల్లో, ఉర్సు బొడ్రాయిలో ఉన్న విజ్ఞానమందిర్ గ్రంథాలయంలో నాకు మెంబర్‌షిప్ ఇప్పించి, నా చేత విశ్వనాథ వేయిపడగలు చదివించాడు. ఆర్కే నారాయణ్ గైడ్ చదివించాడు. వట్టికోట ఆళ్వారుస్వామి ప్రజలమనిషి చదివించాడు. దాశరథి రంగాచార్య చిల్లరదేవుళ్ళు చదివించాడు.
అలా హైస్కూలురోజులనుంచే ప్రారంభమయిన మా సాహితీ ప్రయాణం... బుచ్చిబాబు చివరకు మిగిలేది, చలం సాహిత్యం, తిలక్ కవిత్వం, సృజన, అరుణతార పత్రికల్లో ఎరుపు సాహిత్యం మీదుగా... రమణి, రసికప్రియ, కాగడా, విజయచిత్ర, ఇల్లస్ట్రేటెడ్ వీక్లీ, స్క్రీన్ పత్రికల్లో మునిగితేల్తూ... లత, రంగనాయకమ్మ, యధ్ధనపూడి సులోచనారాణి, మాదిరెడ్డి సులోచన, కొమ్మూరి వేణుగోపాలరావు, మధుబాబు, విశ్వప్రసాద్‌, తాపీ ధర్మారావుల దగ్గర మలుపు తీసుకొని... పావ్‌లో కోయిల్యూ, జెఫ్రీ ఆర్చర్, గోర్కీ, పవుస్తోవ్‌స్కీ, మార్క్ ట్వేన్, బెర్నార్డ్ షా, ఆల్బర్ట్ కామస్, నీషే, ఐన్ రాండ్, సాల్మన్ రష్దీ, రాబిన్ శర్మ, శోభా డే, అరుంధతీ రాయ్, డాన్ బ్రౌన్, టిమ్ ఫెర్రిస్, జేమ్స్ ఆల్టుచర్ దాకా ఇంకా కొనసాగుతూనే ఉంది...
ఒక్కోసారి ఆలోచిస్తే నాకే విచిత్రంగా అనిపిస్తుంది, పుస్తక పఠనంలో ఇంత క్రమం తప్పిన... ఇంత వైరుధ్యమయమైన ఇష్టాలేంటా అని!
అసలు జీవితమే వైరుధ్యాలమయం అంటాడు మిస్టర్ ఎక్స్.
"చుట్టూ ఒక గీత గీసుకొని, ఆ గీత లోపలే బ్రతికితే అది జీవితమెట్లా అవుతుంది... జైలు అవుతుంది. మనం జైల్లో బ్రతకడానికా పుట్టింది?... జీవితం ఒక్కటే. దాన్నొక రొటీన్‌లా జీవించకూడదు. నిత్యం ఒక పండగలా సెలబ్రేట్ చేసుకోవాలి" అంటాడు మిస్టర్ ఎక్స్.
అలాంటి మిస్టర్ ఎక్స్ జీవితంలో ఒక పక్క సెలబ్రేషన్, మరో పక్క అంతులేని వైరుధ్యాల వ్యధాగాథ... ఈ రెండూ ఎన్నటికీ కలవని రైలు పట్టాల్లా నడుస్తున్న సమయంలో... ఓ నాలుగేళ్లక్రితం... అతను కలలో కూడా ఎన్నడూ చూడనంత అందంగా, అసలతని ఊహకే అందని ఒక ఇంద్రధనుస్సు వంపులా, లాలస రూపంలో ఒక మెరుపు మెరిసింది.
దాదాపు పాతికేళ్లక్రితం మిస్టర్ ఎక్స్, లాలస హైద్రాబాద్‌లో ఒకే క్యాంపస్‌లో చదువుకొన్నారు. అప్పుడు ఒకరికొకరు పెద్దగా తెలియదు.
అనుకోకుండా నాలుగేళ్లక్రితం ఇద్దరూ వైజాగ్‌లోని ఆర్కే బీచ్ కాఫీడేలో కలిశారు. "ఎ లాట్ కెన్ హాపెన్ ఓవర్ కాఫీ" అన్న ట్యాగ్‌లైన్ వీరిద్దరి విషయంలో నిజమైంది. ఉదయం 11 నుంచి, సాయంత్రం 7 వరకు... అదే కాఫీడేలో, అదే ఆర్కే బీచ్ చుట్టుపక్కలున్న రోడ్లలో ఏం మాట్లాడుకొన్నారో, ఎంత తిరిగారో... వారికే తెలీనంత వేగంగా సమయం గడిచిపోయింది.
వాళ్లిద్దరూ ఇప్పుడిప్పుడే బీటెక్ పూర్తిచేసుకొని, ఏ సాఫ్ట్‌వేర్ ఉద్యోగాలో చేస్తూ యవ్వనం ఉరకలేస్తున్న యంగ్‌తరంగ్ ఇన్స్‌టాగ్రామర్లు కాదు. ఇల్లాజికల్ ఇన్‌ఫాచువేషన్ మోహాల్నీ, రోటీన్ ఆపోజిట్ సెక్స్ అట్రాక్షన్ కాంక్షల్నీ వాళ్లు దాటేసి కూడా చాలాకాలమయింది.
ఇద్దరూ జీవితంలో అన్నీ చూశారు. ఎవరి జీవితం వారికుంది.
కాని, అదే జీవితంలో ఇద్దరూ మిస్ అయిన ఒక ఆనందం ఏదో... ఆ ఉదయం, ఆర్కే బీచ్‌లో ఉన్న కాఫీడేలో, ఆ రూపంలో దొరుకుతుందని మాత్రం వాళ్లెప్పుడూ అనుకోలేదు.
వారం తర్వాత ఇద్దరూ పాండిచ్చేరిలోని ఆరోవిల్ టౌన్‌షిప్‌లో, ప్రకృతి మధ్యలో, నిశ్శబ్దం తప్ప వేరొకటి వినిపించని ఒక గెస్ట్ హౌజ్‌లో ఉన్నారు.
"అసలిన్నాళ్లు ఎక్కడున్నావ్ నువ్వు? " చేత్తో మిస్టర్ ఎక్స్ జుట్టులాగుతూ అడిగింది లాలస.
"నువ్వెక్కడున్నావా అని వెతుకుతున్నాను" లాలస బుగ్గలమీది గులాబిరంగులో తన శ్వాసను కలిపి ఆడుకొంటూ చెప్పాడు మిస్టర్ ఎక్స్.
నెమ్మదిగా ఆమె ముఖాన్ని తన చేతుల్లోకి తీసుకొని, ఆమె పెదాలమీద తన పెదాలుంచాడు మిస్టర్ ఎక్స్. తర్వాత వాళ్లిద్దరి ప్రమేయం లేకుండానే ఆ నాలుగు పెదాలు తడితడిగా తనివితీరా తనువులంతా ఆడుకొని విడిపోయాయి.
"దీనికోసమేనా?" గుసగుసగా అడిగింది లాలస.
తల అడ్డంగా ఊపుతూ ఆమెను మరింత దగ్గరగా తీసుకొని ఊపిరాడకుండా హత్తుకొన్నాడు మిస్టర్ ఎక్స్.
తర్వాత ఎవరు ఏం చేస్తున్నారో తెలియకుండా మంచం అంతా దొర్లుతూ ఒకరినొకరు అళ్ళుకుపోయి ఆడుకున్నారు. ఎలాంటి ఇన్‌హిబిషన్స్ లేకుండా, అణువణువు స్పర్శించుకొంటూ, అప్పటిదాకా ఎప్పుడూ చూడని కొత్త కోణాల్ని అన్వేషిస్తూ, అంతిమంగా వాళ్లిద్దరూ సృష్టించిన సునామీకి ఆ గదిలో ఉన్న ఏసీకి కూడా చమటలు పట్టాయి.
అలసి సొలసి ఆఛ్ఛాదన లేకుండా ఒక్కటిగానే సేదదీరుతున్న తడి తనువుల్ని తెల్లటి బెడ్‌షీట్‌తో కోన్ ఐస్‌క్రీమ్‌లా కప్పుకొని పడుకొన్నారిద్దరూ.
"దీనికోసమేనా?" అతని చెంపమీద తన చెంప పెట్టి అలవోగ్గా రాస్తూ మళ్ళీ అడిగింది లాలస.
"దీనితో కూడిన నీకోసం... నీతో వచ్చే ఆనందం కోసం" చెప్పాడు మిస్టర్ ఎక్స్.
"నాకు కొంచెం అర్థమయ్యేట్టు చెప్పు బుజ్జూ" తెల్లని బెడ్‌షీట్ కింద, అతనిమీదకి పాములా కదులుతూ అంది లాలస.
"పాదాల నుంచి పెదాలదాకా నీ ఈ స్పర్శ చాలు నాకు. అర్థాలు కావాలంటే నువ్వే వెతుక్కో"
తన పెదాలకు దగ్గరే ఉన్న ఆమె పెదాలను ఊపిరాడనివ్వని ముద్దుతోనే మొత్తంగా మూసేస్తూ, లాలసను మరింక మాట్లాడనీయలేదు మిస్టర్ ఎక్స్.
పెదాల పరిధులు దాటి, నాలుకలతో మెళికలు వేసుకొంటూ, శ్వాసలకు కూడా ఊపిరాడనివ్వని స్థాయిలో ఒక ధ్యానంలా ముద్దుల్లో మునిగితేలారిద్దరూ.
"ఇదంతా ప్రేమే?" అతని కళ్లల్లోకి చూస్తూ అడిగింది లాలస.
"కాదు ప్రాణం" రెప్పవేయకుండా ఆమె కళ్లల్లోకే చూస్తూ చిరునవ్వుతో చెప్పాడు మిస్టర్ ఎక్స్.
ఏం మాట్లాడకుండా అలలా అతన్ని కప్పేస్తూ అళ్లుకుపోయింది లాలస.
ఇంకోసారి వాళ్లిద్దరూ హైద్రాబాద్‌లో కలుసుకున్నప్పుడు... కొత్తగా పెళ్లయిన జంటలా చేయీ చేయీ కలిపి ఊపుకొంటూ, ఓయూ క్యాంపస్ రోడ్లన్నీ బాగా తిరిగారు.
పాతికేళ్లక్రితం అదే క్యాంపస్‌లో ఉన్నప్పుడు వాళ్లిద్దరిమధ్య ముఖపరిచయం తప్ప మరింకేంలేదు. లాలస క్యాంపస్‌లో ఉన్న ఆ రెండేళ్లలో బహుశా ఒక నాలుగుసార్లు "హాయ్" చెప్పుకుని ఉంటారు. అంతే.
ఇద్దరిమధ్యా అప్పుడు మెరవని చెకుముకి ఇప్పుడు రగిలింది.
ఇద్దరికీ అదే ఆశ్చర్యం ఇప్పటికీ.
ఆర్ట్స్ కాలేజి లోపలికివెళ్లి అంతకుముందు రష్యన్ డిపార్ట్‌మెంట్ ఉన్నచోట ఆగారిద్దరూ.
"నీ ఫేవరేట్ ప్లేస్ కదా బుజ్జూ?" మిస్టర్ ఎక్స్ చేయి పట్టుకొని గట్టిగా నొక్కుతూ అంది లాలస.
"అవును. ఆర్ట్స్‌కాలేజ్‌లో నేను చదివిన రెండు పీజీలకంటే రష్యన్ డిప్లొమానే నాకు బాగా కిక్ ఇచ్చింది" ఉత్సాహంగా చెప్పాడతను.
"కిక్ ఇచ్చింది డిప్లొమానా... అమ్మాయిలా?" కన్నుగీటుతూ అడిగింది లాలస.
నవ్వుకొంటూ ఇద్దరూ పై ఫ్లోర్ ఎక్కి, ఎదురుగా ఉన్న మెట్లమీద కూర్చున్నారు.
ఆర్ట్స్‌కాలేజి బిల్డింగ్ లోపల అంతకుముందెప్పుడో పాతికేళ్లక్రితం కూర్చున్న ప్లేస్‌లో కూర్చుని, చుట్టూరా అలా చూస్తుంటే, ఇద్దరిలోనూ ఒక్కసారిగా పాతికేళ్లు వెనక్కి వెళ్ళిన ఫీలింగ్.
తనకి దగ్గరగా ఆనుకొని కూర్చున్న లాలసవైపు చూశాడు మిస్టర్ ఎక్స్. లాలస అతనివైపే చూస్తోంది.
"బుజ్జీ... నీకేం భయంలేదా?" అడిగాడతను.
"భయమా... ఎందుకు?" ఏమీ అర్థంకానట్టు అడిగింది లాలస.
"మనిద్దరం ఇంత బాహాటంగా... ఇలా కలిసి తిరుగుతున్నాం..."
"మనకిష్టమైన పని చేస్తున్నాం. దానికి భయమెందుకు?"
"ఎవరైనా చూస్తే?"
"ఇదుగో ఇక్కడ మన ఎదురుగా ఇంతమంది మనల్ని చూస్తున్నారు. ఇంకెవరు చూడాలి? ఇంకెందుకు భయం?" ఏమీ తెలియనట్టు అడిగింది లాలస.
"చూడకూడనివాళ్లు చూస్తే!?" లాలస కళ్ళల్లోకి నేరుగా చూస్తూ అడిగాడు మిస్టర్ ఎక్స్.
"ఏమవుతుంది... ‘ఐన్ రాండ్ ఎపిసోడ్ 2' రీప్లే అవుతుంది! మా 'ఫ్రాంకో కానర్' కి నేనే చెప్తాను. ఇతను నా ప్రియుడు.... మేం వీలున్నప్పుడల్లా కలుసుకొంటున్నాం. ఇతనితో గడిపే ప్రతిక్షణం నాకిష్టం. ఇందులో మార్పుండదు. ఇది తప్ప ఇంకో విషయం ఏదైనా ఉంటే మాట్లాడమంటాను"
ఎలాంటి తొణుకూ బెణుకూ లేకుండా మాట్లాడుతున్న లాలస గులాబిరంగు పెదాలవైపే చూస్తున్నాడు మిస్టర్ ఎక్స్. ఆమె చెప్పేదేంటో అతనికి బాగా అర్థమైంది.
"ఈజ్ దట్ ఓకే... ఇంకేమైనా చెప్పాలా?" లేచి నిలబడుతూ అడిగింది లాలస.
అటూ ఇటూ ఒకసారి చూసి, లేచి నిల్చుని, లాలసని అక్కడే గట్టిగా హగ్ చేసుకొని వదిలిపెట్టాడు మిస్టర్ ఎక్స్.
"ఏయ్... ఏంచేస్తున్నావ్" అని లాలస అడిగేలోపే అంతా అయిపోయింది.
"ఓయూ ఆర్ట్స్ కాలేజ్‌లో నాకిష్టమైన ఎవరైనా ఒక అమ్మాయిని ఇలా గట్టిగా హగ్ చేసుకోవాలన్న నా ఫాంటసీ ఇన్నాళ్లకి తీరింది.... థాంక్స్ బుజ్జీ!" రిలాక్స్‌డ్‌గా ఒకసారి చుట్టూ చూస్తూ, లాలసవైపు తిరిగి చెప్పాడు మిస్టర్ ఎక్స్.
ఏదో సాధించిన సంతోషం మిస్టర్ ఎక్స్ ముఖంలో మెరుస్తుండగా, అతనివైపే కళ్ళు రెపరెపలాడిస్తూ చూసి బిగ్గరగా నవ్వింది లాలస.
ఇద్దరూ నెమ్మదిగా అక్కడినుంచి ముందుకి కదిలారు.
"లైబ్రరీ రాక్స్ మధ్యనో, ల్యాండ్‌స్కేప్ గార్డెన్లోనో, టాగోర్ ఆడిటోరియం వెళ్లేదారిలోనో... ఇంకెక్కడైనా, ఇంకేవైనా ఫాంటసీలు మిగిలుంటే చెప్పు… అన్నీ కవర్ చేసేద్దాం. ఓ పనైపోతుంది" తన చేతివేళ్ల మధ్య ఉన్న మిస్టర్ ఎక్స్ చేతివేళ్లను గట్టిగా నొక్కుతూ అంది లాలస.
" ఫాంటసీలు చాలా ఉన్నాయి. కాని, అవన్నీ ఇక్కడ చెప్పేవి కాదు" చెప్పాడు మిస్టర్ ఎక్స్.
"నాటీ రాస్కెల్" బ్లష్ అవుతున్న బుగ్గలను దాచుకోలేకపోయింది లాలస.
"బుజ్జీ... ఇంక నావల్లకాదు!" చిన్న గ్యాప్ తర్వాత, ఉన్నట్టుండి అన్నాడు మిస్టర్ ఎక్స్.
"ఏం కాదు?"
"నువ్వెక్కడెక్కడో వైజాగ్‌లో... నేనేమో ఇక్కడ హైద్రాబాద్‌లో! ఇలా అప్పుడప్పుడు మాత్రమే కలవడం నావల్లకాదు"
"అనుకుంటూనే ఉన్నా... ఇంకా ఈమాట అన్లేదేంటా అని"
"నీకలా లేదా?"
మిస్టర్ ఎక్స్ ప్రశ్నకు నడుస్తున్న లాలస ఆగింది.
"అసలీ క్షణం నుంచి ఇంక ఇక్కడే నీతో ఉండిపోవాలనుంది. ఉండిపోనా?" అడిగింది లాలస.
"అయామ్ ఓకే" క్షణం కూడా ఆలోచించకుండా అన్నాడు మిస్టర్ ఎక్స్.
"నువ్విప్పుడే అలా అనకు బుజ్జూ... నేనింక అసలు వైజాగ్ వెళ్లలేను!" అతని కళ్ళల్లోకే చూస్తూ గుసగుసగా అంది లాలస.
సౌందర్యస్పృహ, జీవితం పట్ల మమకారం ఉన్న ఆడవాళ్లు ఎప్పుడూ యవ్వనంగానే ఉంటారని లాలసని చూశాకే అర్థమైంది మిస్టర్ ఎక్స్‌కి.
చీర కట్టినా, చుడీదార్ వేసుకున్నా, ఆఖరికి నైట్ డ్రెస్‌గా పైజామా-టీషర్ట్ వేసుకున్నా... లాలసలో ప్రతి కదలికా, ప్రతి అణువూ అందంగానే కనిపిస్తుంది. యూనివర్సిటీరోజుల్లో ఎలా ఉందో ఇప్పుడూ అలాగే ఉంది లాలస. ఏం మార్పులేదు.
"ఎలా మెయింటేన్ చేస్తున్నావు బుజ్జీ?" ఒకసారి అడిగాడు మిస్టర్ ఎక్స్.
నవ్వింది లాలస.
లాలసలో మిస్టర్ ఎక్స్‌కు నచ్చని అంశంలేదు… అసోసియేట్ ప్రొఫెసర్‌గా ఉద్యోగం చేస్తోంది. పుస్తకాలు బాగా చదువుతుంది. మ్యూజిక్ వింటుంది. ఇంటిని చాలా నీట్‌గా, అందంగా అలంకరించుకుంటుంది. ఇలా చెప్పుకొంటూపోతే లాలస ఇష్టాలు, అలవాట్లు ఒక పెద్ద లిస్టే అవుతుంది. ప్రతి చిన్న అంశంలోనూ తన ముద్ర ఉంటుంది. మొత్తంగా ఆమెదొక అందమైన జీవనశైలి.
లాలస, మిస్టర్ ఎక్స్ దూరంగా ఉన్నప్పుడు ఇద్దరూ కాల్స్, చాటింగ్ ఎక్కువగా చేసుకొనేవారు. ఆ చాటింగ్‌ల్లో కొన్నింటి స్క్రీన్‌షాట్స్ కూడా అతనికి పంపింది లాలస.
ఒక చాట్‌లో, "నాకెందుకో మనిద్దరం కలిసుంటాం అనిపిస్తోంది బుజ్జూ" అంది.
ఇంకోసారి, "ఏదో ఒకటి చేసి నన్ను తీసుకెళ్లిపో" అంది.
మళ్లీ ఇంకోసారి, "షూర్‌గా వచ్చేస్తున్నా నీదగ్గరికి. వైజాగ్ కట్!" అంది.
వెనకనుంచి మిస్టర్ ఎక్స్ మెడచుట్టూ చేయివేసి, లాలస తీసిన సెల్ఫీలు నిజంగా ‘ఎపిక్’ అని ఫీలవుతుంటాడు మిస్టర్ ఎక్స్.
వాళ్లిద్దరూ ముంబైలోని జూహూ ‘సన్ అండ్ శాండ్‌’లో రెండ్రోజులున్నప్పుడు, ఇద్దరిమధ్య నడిచిన ఒక విచిత్రమైన సంభాషణ గుర్తుకుతెచ్చుకోవడం మిస్టర్ ఎక్స్‌కు ఎప్పుడూ చాలా ఇష్టం.
ఒక ప్రొలాంగ్‌డ్ రొమాన్స్ తర్వాత ఇద్దరూ కలిసి షవర్ కింద స్నానం చేసొచ్చారప్పుడే.
షార్ట్స్ వేసుకొని సోఫాలో కూర్చున్న అతని వొళ్ళో అడ్దంగా పడుకొంది లాలస. తెల్లటి పైజామా, పింక్ స్లీవ్‌లెస్ టీషర్ట్‌లో ఫ్రెష్‌గా ఉందామె.
తన కళ్లల్లోకే చూస్తున్న మిస్టర్ ఎక్స్‌నే చూస్తూ, " అంతా ఒకేగాని... సేఫ్టీ అక్కర్లేదా బుజ్జూ?" అడిగింది లాలస.
"మనిద్దరం కలిసున్నప్పుడు నీకూ నాకూ మధ్య గాలి చొరపడటం కూడా నాకిష్టంలేదు. ఇంక ఆ బ్లడీ సింథటిక్ పొరకూడానా... నెవర్" అన్నాడు మిస్టర్ ఎక్స్.
అల్లరిగా అతని నెత్తిమీద ఒక మొట్టికాయ వేసింది లాలస.
"ప్రెగ్నెన్సీ వస్తే?!"
" ఇప్పుడంత ప్రమాదం ఉందంటావా? నేనేం ఇప్పుడే కొత్తగా పెళ్లైన కుర్రాన్ని కాదు"
"మనం కలిసినప్పటినుంచి ఇప్పటికి నువ్వో పదేళ్లు వయసు తగ్గావ్... నీకు తెలుసా?! ప్రమాదం చాలా ఉంది…" అతని భుజం మీద పిడిలితో గుద్దుతూ అంది లాలస.
"ఏం చేద్దాం?" లాలసనే చూస్తూ అడిగాడు.
"ప్రెగ్నెన్సీ వస్తే… మనకో అమ్మాయిని కనేస్తాలే" అంది నవ్వుతూ. "ఓ ఏడాది ఎక్కడికైనా దూరంగా వెళ్లిపోదాం. నువ్వూ నేనూ... కొన్ని నెలలకు మన పాప!" కిలకిలా నవ్వింది లాలస.
"ఫేసినేటింగ్ డ్రీమ్... ఇదేదో బాగుంది" లాలస ముక్కుని తన ముక్కుతో ఇటూ అటూ ఆడుకొంటూ అన్నాడు మిస్టర్ ఎక్స్.
"డ్రీమ్ కాదు. నాకెందుకో ఇది నిజమౌతుందనిపిస్తోంది మిస్టర్ చాకోబార్!" అంటూ లేచి, అతని మెడచుట్టూ చేతులు వేసి, ముఖం నిండా ముద్దుల వర్షం కురిపించసాగింది లాలస.
వారిద్దరి మధ్య అనుబంధం అంత బాగా కొనసాగుతున్న సమయంలోనే, ఉన్నట్టుండి మిస్టర్ ఎక్స్ జీవితంలో అతడు ఎన్నడూ కలలో కూడా ఊహించని విధంగా, జరక్కూడని సంఘటనలు ఒకదానివెంట ఒకటి ఒక్కసారిగా జరిగాయి.
తనకంటే పదేళ్లు చిన్నవాడైన తనకెంతో ప్రియమైన తమ్ముడు చనిపోయాడు. వృత్తిపరంగా, ఆర్థికంగా కూడా ఒకేసారి చాలా దారుణంగా ఇబ్బందుల్లో పడిపోయాడు. అసలు తనేం చేస్తున్నాడో తనకే తెలియని ఒక అర్థంకాని స్థితిలోకి వెళ్లిపోయాడు. ఎవ్వరితో మాట్లాడకుండా, తనలో తనే కుంచించుకుపోయాడు. ప్రతిరోజూ క్రమం తప్పకుండా ఫోన్ చేసి కనీసం ఒక పది నిమిషాలైనా మాట్లాడే లాలసకు కూడా ఫోన్ చేయడం మానేశాడు. చివరికి ఫోన్ పూర్తిగా స్విచ్చాఫ్‌చేసి పెట్టేశాడు.
దాదాపు ఒక నెలపాటు లాలసకు మిస్టర్ ఎక్స్ ఏమైపోయాడో తెలియదు. తను అతనిదగ్గరికి వెళ్లలేదు. ఎవ్వరినీ అడగడానికిలేదు. మిస్టర్ ఎక్స్‌కు ఏమైందో అని ఎన్నిరకాలుగానో ఊహించి ఏడ్చింది. రోజూ నిద్రలేని రాత్రులు గడిపింది.
కొద్దిగా తేరుకొన్నాక, లాలసకు ఫోన్ చేశాడు మిస్టర్ ఎక్స్.
బాధపడింది. ఏడ్చింది. కాని మిస్టర్ ఎక్స్‌ను మాత్రం ఆ క్షణం ఏమీ అనలేదు లాలస. అంతా విని, చివరికి మౌనంగా ఫోన్ పెట్టేసింది.
తను చేసిన పెద్ద పొరపాటు ఏంటో మిస్టర్ ఎక్స్‌కు అప్పుడు అర్థమయ్యింది.
తను ఎదుర్కొన్న కష్టాలన్నీ ఆమెకెందుకు తెలియడం అనుకొన్నాడు, ఆమెనెందుకు తనతోపాటు బాధపెట్టడం అనుకొన్నాడు. తనచుట్టూ ఉన్న ఇంకెవ్వరితోకూడా మాట్లాడకుండా ఒక షెల్‌లోకి వెళ్లిపోయాడు.
అదే అతను చేసిన పెద్ద తప్పు.
తన జీవితంలో ఎంత కష్టం వచ్చినా, ఎన్ని టెన్షన్స్ అనుభవించినా... అసలు తను ముందు షేర్ చేసుకోవాల్సింది లాలసతో కదా?
‘ఈమాత్రం నేనెందుకు ఆలోచించలేకపోయాను’ అని మిస్టర్ ఎక్స్ చాలా చాలా బాధపడ్డాడు. అనుక్షణం గిల్టీగా ఫీలవ్వసాగాడు.
తను ఎప్పట్లా లాలసకు ఫోన్ చేస్తున్నా, అటువైపునుంచి ఎందుకో దూరం పెరుగుతోందని అతనికి అర్థమవుతోంది.
రాకూడని ఆరోజు రానే వచ్చింది. ఉన్నట్టుండి "ఇంక చాలు" అని బ్రేకప్ చెప్పింది లాలస.
షాకయిపోయాడు మిస్టర్ ఎక్స్.
"ఇది ఉన్నట్టుండి ఏం కాదు. చాలా జరిగిన తర్వాతనే" అంది లాలస. అతనికేం అర్థంకాలేదు. చివరికి, "మా ఇంటికి రావద్దు" అని కూడా అంటూ బోరున ఏడ్చింది లాలస.
పూర్తిగా బ్లాంక్ అయిపోయాడు మిస్టర్ ఎక్స్.
అప్పుడు తను ఎదుర్కొంటున్న పరిస్థితుల్లో, తను చేసిన ఆ ఒక్క తప్పుకి వందసార్లు సారీ చెప్పాడు మిస్టర్ ఎక్స్. తనవల్ల ఇంకేం తప్పు జరిగిందో చెప్పమన్నాడు. ఎన్నోసార్లు బ్రతిమాలాడు.
లాలస కరగలేదు.
జీవితంలో తనకు దొరికిన అద్భుతం అనుకొన్న లాలస ఇలా ఒక పాషాణంలా మారడానికి తనే ఎలా కారణమయ్యాడో ఆలోచించి తట్టుకోలేనంతగా బాధపడ్డాడు మిస్టర్ ఎక్స్.
"నాక్కొంచెం టైమ్ కావాలి" అని ఒకసారి లాలస అనగానే, ఒక్కసారిగా పోయిన ప్రాణం లేచొచ్చింది అతనికి. కాని, తర్వాత ఆ మాటను వెనక్కి తీసుకొంది లాలస.
అంతకుముందు కొద్దిరోజుల క్రితం కూడా, "ఇంక అదంతా వద్దు. మనం మామూలుగా మాట్లాడుకొందాం" అంది. కాని, ఆ మాటను కూడా వెనక్కు తీసుకొంది.
క్రమంగా ఫోన్ ఎత్తటం కూడా మానేసింది లాలస. చివరికి అతని నంబర్ కూడా బ్లాక్ చేసేసింది.
మిస్టర్ ఎక్స్ ఇప్పుడు బయటికి చూడ్డానికి మామూలుగానే ఉన్నాడు. కాని అతను మునుపటి మిస్టర్ ఎక్స్ కాదు.
లాలసకు దూరమైపోయాక, జీవితంలో సీరియస్‌గా తీసుకోవాల్సిన ఎన్నెన్నో విషయాల్ని చాలా తేలిగ్గా వదిలేశాడు. ఇంకా ఇంకా నష్టపోయాడు.
లాలసతో చివరి కాల్ మాట్లాడి దాదాపు ఒక సంవత్సరం కావస్తోంది. ఈలోగా కరోనావైరస్, లాక్‌డౌన్ వచ్చాయి.
లాలసతో మాట్లాడ్డానికిలేదు. తనని కలవలేడు. తను ఎలా ఉందో తెల్సుకోలేడు.
ఇలాంటి వ్యధనే కదా అప్పుడు లాలస కూడా అనుభవించింది?
కుమిలిపోయాడు మిస్టర్ ఎక్స్.
లాలస ఒక్క కాల్ ఇప్పుడతని జీవితంలో మళ్లీ ఇంద్రధనుస్సులు పూయిస్తుంది. కాని, ఎలా?
తన మిత్రుడు గుర్తొచ్చాడు. లేచి, మొబైల్ చేతిలోకి తీసుకొన్నాడు మిస్టర్ ఎక్స్.
*****
చాలారోజుల తర్వాత అన్ని టెన్షన్లు పక్కనపెట్టి, నాకిష్టమైన పనిచేసినందుకు హాయిగా ఉంది.
నేను కథ రాయడం, నా బ్లాగ్‌లో పోస్ట్ చేయడం కూడా అయిపోయింది.
జీవితంలో కొన్ని విచిత్రాలు జరుగుతుంటాయి. కరోనావైరస్ నేపథ్యంలో వచ్చిన లాక్‌డౌన్ అలాంటిదే. ముందు ముందు ఇంకెన్ని ఇలాంటి విపత్తులు వస్తాయో ఎవ్వరూ చెప్పలేరు. ఎవ్వరం ఎన్నాళ్లు బ్రతుకుతామో తెలియదు. బ్రతికినన్నాళ్లు మాత్రం సంతోషంగా జీవించాలి.
నిజంగా ఇప్పుడు నాకు చాలా ఆనందంగా ఉంది. నేను రాసి పోస్ట్ చేసిన ఈ కథ, మిస్టర్ ఎక్స్ అనుకున్నట్టుగా, ఏదోవిధంగా, ఎవరో ఒకరిద్వారా తప్పక లాలసకు చేరుతుందని నాకిప్పుడు చాలా నమ్మకంగా ఉంది.
కరోనాకు ముగింపు ఉంటుందో లేదో నాకు తెలియదు. మిస్టర్ ఎక్స్ కథకు మాత్రం ముగింపు తప్పక ఉంటుంది. అది కూడా చాలా పాజిటివ్‌గా. చాలా రొమాంటిక్‌గా.
ఇది జోస్యం కాదు. మిస్టర్ ఎక్స్ ప్రేమ మీద నాకంత ప్రేమ.
కొన్ని గంటలో, కొన్నిరోజులో అంతే. నా మిత్రుడు లాలస మళ్ళీ మాట్లాడుకొంటారు, కలుస్తారు. బ్రతికున్నన్నాళ్లూ జీవితాన్ని ఇంకా ఇంకా సెలబ్రేట్ చేసుకుంటూనే ఉంటారు.
తను అడగ్గానే కథ రాసానని నా మిత్రుడు చాలా సంతోషంగా ఉన్నాడు. వాడు అడగ్గానే ఈ కథ రాయగలిగినందుకు నేను కూడా చెప్పలేనంత ఆనందంగా ఉన్నాను. ఎంత ఆనందంగా ఉన్నానంటే, ఈ ఆనందంలో అసలు నిజం చెప్పేయాలన్నంత ఆనందంగా.
మిస్టర్ ఎక్స్ ఎవరో కాదు... నేనే.
^^^^^
"పాలపిట్ట" జూన్ 2020 సంచికలో ప్రచురితమైన ఈ కథ, వైజాగ్‌లో ఉన్న నా ఆత్మీయ మిత్రులు రాజుగారికి అంకితం.
