రైటర్ 'కకుభ' అనుకుంటాను.
ఇప్పుడీ టైటిల్ గుర్తుకురావడానికి కారణం, ఒక గంట క్రితమే నేను విన్న ఒక వార్త...
ఒక ముఖ్యమైన ప్రాజెక్ట్ విషయం మీద నిన్న రాత్రి ఒంటిగంటవరకూ నేనూ, నా మిత్రుడూ ఫోన్లో మాట్లాడుకుంటూనే ఉన్నాం.
ఇవాళ ఉదయం మా షెడ్యూలు ప్రకారం తను నాకు ఫోన్ చెయ్యాల్సింది. చెయ్యలేదు.
అప్పుడప్పుడూ ఇది మామూలేకదా అనుకున్నాను.
తర్వాతెప్పుడో మధ్యాహ్నం నుంచి నా మిత్రుడు రెండుసార్లు ఫోన్లో టచ్‌లోకి వచ్చాడు కాని, తనున్న బిజీలో ఎక్కువగా మాట్లాడలేకపోయాడు.
అలా అని నేననుకున్నాను...
కానీ, ఇప్పుడే. ఓ గంటక్రితమే చెప్పాడు నా మిత్రుడు... ఇవ్వాళ ఉదయం తన భార్య చనిపోయిందని!
ఎంతో క్యాజువల్‌గా చెప్పడానికి ప్రయత్నించాడు నా మిత్రుడు. కానీ, గొంతులో ఆ విషాదపు తడిని పూర్తిగా తుడిచేయలేకపోయాడు.
చావు మనచేతిలో ఉండకపోవచ్చు. మనం అస్సలు ఊహించనివిధంగా జరగొచ్చు. కానీ, ఇలాంటివి జరిగిన సమయంలో కూడా మనం మనంగా ఉండలేకపోతున్నాం. జీవితంలోని విషాదాన్ని కూడా తనివితీరా అనుభవించలేకపోతున్నాం.
ఇదింకా పెద్ద విషాదం.
ఈ షాక్ నుంచి నేనింకా కోలుకోలేదు.
సుమారు 600 కిలోమీటర్ల దూరంలో ఉన్న నా మిత్రున్ని పర్సనల్‌గా కలిసి మాట్లాడేవరకూ బహుశా ఈ షాక్ నుంచి నేను బయటకురాలేకపోవచ్చు.
నా మిత్రుడు, తన భార్య... వాళ్లిద్దరిదో పెద్ద ప్రేమకథ.
మరి నా మిత్రుడెలా ఈ విషాదం నుంచి బయటపడతాడో... బయటపడ్డట్టు ఏ మాస్కు వేసుకుంటాడో...
ఆ రెండోదే జరుగుతుంది... నాకు తెలుసు.
